A/N: Stęsknione

A/N: Kochani!

Witam i pozdrawiam 😊 Mam nadzieję, że wszystko ok u Was 😁 Odzywam się chociaż nie mam dla Was nowego opowiadania...
Czyżby?
Serio? 😈😆😉

Czy ktoś tu - tak jak ja i Alexandretta - stęsknił się za naszymi Dziećmi????
Przyznam się bez bicia, że jakiś czas temu wpadłam na pomysł herezji!
Tak, herezji, a mianowicie nad zmianami Dziecka nr 1 czyli Po co walczyć i się starać?
Wiem, że wszyscy przyzwyczajeni są do takiej wersji ale postanowiłam zrobić wersję - a Alexandretta mi w tym pomaga - wersję gdzie są sami bohaterowie stworzeni przez nas. Czyli - aż się boję powiedzieć - agenci NCIS to nowe postacie nie związane z serialem.

I teraz do Was moi mili pytanie - czy chciałybyście coś takiego przeczytać??

Dajcie znać 😊

A na zdjęciu Darren, który pomaga naszym wenom w znalezieniu ZEN by móc pisać i rozbudowywać nasze Dziecko 😊😈

Ściskam

Wasza Chandni

A/N od Chandni - naste z kolei :)

Kochani, Właśnie zakończyłyśmy z Alexanderttą nasze 8 i ostatnie Dziecko. Z tej okazji chciałabym wszystkim - którzy od trzech lat - czytali, komentowali nasze opowiadania. Dzięki, że wytrzymaliście tak długo :) Każdy komentarz umacniał i dawał kopa by pisać coraz lepsze rozdziały i coraz lepsze części naszych Dzieci. A więc Sfora, Zuzanna Jędrusik, Ania Emma, NSO231200 WIELKIE DZIĘKI dla WAS!!! 

Najbardziej jednak chciałabym podziękować Alexandrettcie za To, ze 3 lata temu zgodziła się na współpracę przy 'zbrodni' ze mną :) Na użyczenie swoich postaci i połączenie ich w jedno uniwersum wraz z moimi bohaterami. To była rewelacyjna przygoda i BARDZO Ci Alexandretto dziękuję za to :) To była czysta przyjemność tworzyć z Tobą i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś uda nam się coś razem stworzyć - kiedy nasze weny wrócą w końcu z tych Wysp Dziewiczych :D

Trzymajcie się ciepło i powodzenia w tym co robicie. I nie zapominajcie o Nico, Oldze i ich szalonej rodzince :)

Peace, Chandni, out

Prezent urodzinowy

A/N: Czekając na korekty od Alexandertty Wen się odezwał :P Ten pomysł chodził za mną od dłuższego czasu. Urodziny Chaosa i Zniszczenia :) Dajcie znać czy się podobało :P 

**Chandni**

Gdyby mieszkali w Stanach Zjednoczonych właśnie szykowaliby się do hucznej uroczystości w gronie najbliższych. Gdyby byli normalnymi nastolatkami urządziliby jakąś ekstra imprezę w najlepszym klubie z popularnym DJ’em, dobrymi i drogimi alkoholami. Pewnie zamówiliby drink bar i pokazy barmańskie. Pewnie urządziliby jakieś dzikie rodeo lub wyścigi samochodowe niczym z serii Szybcy i Wściekli. Gdyby byli normalnymi nastolatkami poprosiliby rodziców o podróż dookoła świata i super bryki.

Ale nie byli jak większość rówieśników – zawsze wyróżniali się. Nie byli też w stu procentach Amerykanami i to, że obchodzą szesnaste urodziny wynikało tylko i wyłącznie z zakładu w jaki weszli z wujkiem RJ. I z tychże właśnie powodów nie poprosili o ‘typowe’ prezenty.

 Dlatego teraz jego drżące z wysiłku ramiona w końcu nie wytrzymały i poddały się. Opadł ciężko w mokre błoto, przez które się właśnie czołgał. Obok niego leżał jego brat. Obaj byli cali w błocie, tak iż zastanawiali się czy nie powłaziło im nawet w majtki. Białe koszulki i wojskowe spodnie khaki obklejały ich niczym kokony. Mokre przydługie włosy prawie właziły im do oczu. Drżeli z zimna, wyczerpania i głodu. Czuł każdy mięsień, nawet ten, o którego istnieniu zapomniał. Oddech miał szybki i urywany. Coraz gorzej przychodziło mu regulowanie oddechu jak uczyli ich wujkowie.

Co ich podkusiło by poprosić na szesnaste urodziny o coś takiego? Zaledwie kilka dni temu obaj z Gabe obchodzili szesnastkę i jako obywatele ameryki powinni obchodzić je hucznie. Chociaż tak w zasadzie to byli obywatelami całego świata. Urodzili się i pierwsze cztery lata swojego życia spędzili w Harvardzie, gdzie ich ojciec wykładał na uczelni. Następnie przeprowadzili się do Watykanu na dwa nudne lata, gdzie urodziła się ich siostra – Danno. Potem wyprowadzili się do Oxfordu, gdzie ich mama otworzyła kolejna filię ich rodzinnej firmy Unitline Exploring Nature, a tata dusił się na uczelni, gdzie dokuczali mu koledzy. Anglia była fajna ale nie pasowała im pogoda. Każda wymówka była dobra by się przeprowadzić. Zwłaszcza gdy ma się taką świrniętą rodzinę jaką mieli oni.  Aż w końcu trafili do Malagi; rajskiego miasta hiszpańskiego, które zawierało wszystko to co kochali. Ciepło, śródziemnomorską kuchnię, góry, morze i przede wszystkim bogate dziedzictwo kultury narodowej. Kiedy tylko przyjechali do Malagi od razu zakochali się w Andaluzji.  Nikogo zatem nie dziwiło, że biegle mówili w kilku językach, zwłaszcza iż ten dar odziedziczyli po ojcu. I nie tylko ten. Rodzina nazywała ich Chaos i Zniszczenie a na tatę wołano Apokalipsa. W wieku siedmiu lat zaczęli oglądać stare odcinki MacGyvera i nie byliby sobą gdyby nie zaczęli eksperymentować. Przecież musieli wiedzieć czy wyczyny ich ulubionego bohatera są możliwe do wykonania. Każdy odcinek i eksperyment analizowali i notowali skrzętnie w swoich notatnikach. Jako dziewięciolatkowie wzięli udział w obozie w Bramley Camp – taka mini szkoła przetrwania dla dzieciaków. Nikt się nie spodziewał, że to jest to, co im się spodoba. Co nieco okiełzna ich charaktery. Chociaż wujek RJ już wtedy przewidywał, że zrobią to co właśnie robili teraz – przechodzili hell week. Prawdziwe szkolenie jakie przechodzą rekruci Navy SEAL. Byli najmłodszymi uczestnikami kursu. Wszyscy, którzy wraz z nimi brali udział w kursie, mieli już ukończone co najmniej osiemnaście lat.

I jeśli miałby być z sobą szczery to reakcja rodziny, że chcą przejść hell week, nawet go nie zaskoczyła. Tak samo jak nikogo nie zaskoczyło, że chcą odbyć to szkolenie. Wszyscy zgodnie twierdzili, że to była tylko kwestia czasu.

Teraz właśnie czołgali się w błocie po tym jak uprzednio leżeli przez kilka godzin w lodowatej wodzie. A wcześniej wykonywali różnego rodzaju testy sprawnościowe – podciąganie na drążku, biegi, przysiady, noszenie belki, strzelanie, pływanie na różne dystanse, uwalnianie skrępowanych kończyn w basenie i wiele, wiele innych wyczerpujących fizycznie i psychicznie zadań.

Zamrugał powiekami, na które spadły ciężkie krople deszczu. Przygryzł wargę. Robiło się coraz ciekawiej. Im trudniej tym lepiej. To też mieli po ojcu. Uwielbiali podejmować wyzwania.

I oczy.

Obaj posiadali ten niespotykany lazurowy kolor oczu przez które – mówiono - zagląda się do niebios. Byli jak skóra zdjęta z ojca, z tą drobną różnicą, że Gabe miał brązowe włosy. I nieco charakter matki, który łagodził charakter ojca i powstrzymywał zapędy Nick’a.

 - Panienki się zatrzymały. Czy ślicznotki mają dość? – surowy, kpiący głos sierżanta Balco zabrzmiał niczym grom z nieba tuż nad nimi. Mina Gabriela, który odwrócił się do niego mówiła wszystko – już dawno przywykli do tego określenia. Ale wygląd był ich atutem i bronią. Bo przecież nikt nie będzie podejrzewał lalusia z reklamy Blanda-Med o nadzwyczajne zdolności. Gabriel błysnął w szelmowskim uśmiechu, na co Nick tylko przewrócił oczami.

 - Nie, sierżancie! – odpowiedział bojowo i posłał mu ostre spojrzenie. Deszcz coraz mocniej padał opłukując ich śniade ciała nico z brudu. Błyskawica, która przecięła właśnie niebo, odbiła się od twarzy nastolatka i spotęgowała jeszcze bardziej intensywność jego spojrzenia. Spojrzał na brata, skinął głową jakby dając znak i zaczął dalej się czołgać.

 - Noc dopiero się zaczęła i obiecuję, że będzie kurewsko ciężka – głos sierżanta znowu zagrzmiał ostro nad ich głowami – Sprawię, że będziecie płakać jak panienki i sikać w majtki jak niemowlaki – wygrażał się im – Dzisiejszej nocy wielu z was jeszcze zadzwoni w dzwon. Panienki Carter, liczę na was – zakpił bezczelnie bezpośrednio już odnosząc się do Nick’a i Gabriela.

 - W marzeniach, sierżancie -  odszczeknął Nick, wyszczerzając się w obłudnym uśmiechu. To było coś na co czekali latami. Nie byli zwykłymi chłopaczkami. Nick wiedział, że w oddali w stroju instruktora stoi wujek Randal i czuwa nad ich bezpieczeństwem. Ale to właśnie była ich przewaga nad innymi – znali ludzi z różnych jednostek wojskowych, policyjnych, wywiadowczych. Trenowali u najlepszych. Sztuk walki uczyli się u takich płatnych zabójców jak Shardiff i Akira, a uzupełniali nauki u Darrena, zakonnika Pugnus Dei. A poza tym uwielbiali od małego trenować z tatą. I czytać. Pochłaniali książkami tonami niczym typowe mole książkowe. Podczas gdy on z dziecięcą łatwością potrafił zhakować najlepsze zabezpieczenia Fort Knox, tak Gabriel potrafił sfałszować Rembrandta tak iż celnicy na granicy i specjaliści od fałszerstw nie byli w stanie dojść, który obraz jest oryginałem a który podróbką. Żadne zabezpieczania nie stanowiły dla nich problemu.

Błyskawica przecięła niebo tuż nad nimi a zaraz za nią rozległ się potężny huk. Nick zamarł na ułamek sekundy kiedy wspomnienie burzy w Kambodży niespełna rok temu wdarło się niespodziewanie do jego umysłu. Ale jak szybko się pojawiło tak szybko je odepchnął. Po to właśnie tu byli. By wzmocnić jeszcze bardziej hart ducha. By być tak silni jak tata.

Obaj wstali z błota i pobiegli do kolejnego stanowiska, gdzie czekały kolejne katusze.

***

O bogowie Olimpu!, jakby to powiedział wujek Modo. Czuł się jak Dawid walczący z Goliatem. Walka w ręcz w środku nocy w budynku szkoleniowym, który przypominał ruderę z Afganistanu, z cienkim jak papier dachem, rusztowaniem i różnymi pułapkami takimi jak miny pod schodami czy nastolatek z pasem Szachida. Nick cicho zagwizdał i rozejrzał się za swoimi opcjami. Jak mawiał MacGyver „Im większy plan tym większe prawdopodobieństwo wpadki”. Zatem kroczek po kroczku będzie improwizował. Tak jak zawsze zresztą. Na szczęście nie był w tym sam. Na jego sygnał czekał Gabe ze scyzorykiem w ręku. Tylko i aż tyle im dali. Chyba nie spodziewali się, że oni sobie z tym zadaniem poradzą śpiewająco. Nick postanowił odwrócić uwagę mięśniaka i odciągnąć go od dziesięciolatka. Dzięki temu Gabe mógł działać i ostrożnie podejść do chłopca. Oczywiście obaj wiedzieli, że chłopiec może w każdej chwili zdetonować ładunek. Ale A – malec nie wyglądał jak dziecko ekstremistów. No chyba, że wyprali mózg brytyjskiemu dziecku. Skąd pewność, że brytyjskie? I tu przechodzimy do punktu B - po pierwsze był rudy, po drugie zdradzał go akcent, a po trzecie nie wyglądał jak opętany fanatyk religijny, który chce – dla chwały Allaha – zgładzić niewiernych tylko jak przerażone dziecko.

 Dlatego Gabe metodycznie, powoli, przygarbiony zaczął się skradać w stronę chłopca jednocześnie mówiąc do niego spokojnie. Jak dobrze, że ciocia Olga pokazywała mu kilkakrotnie jak obchodzić się z takimi pasami. Wiedział, że to test, ale najmniejszy jego błąd i koniec zabawy. Na dodatek w słabo…

Gabe nie dokończył wątku. Mocny błysk rozświetlił pomieszczenia a sekundę później huk ogłuszył wszystko. Piorun musiał uderzyć w pobliski budynek. Światła zamrugały a następnie zgasły. Dookoła zapanowała niemalże egipska ciemność.

 - Zostać na swoich pozycjach! – padł rozkaz sierżanta Balco, zatem posłusznie pozostali na swoich miejscach. Po dziesięciu minutach mężczyzna zdenerwowany, oświetlając sobie latarką drogę, wrócił do nich.

 - Macie szczęście panienki. Generator padł i w całych koszarach nie ma prądu. Niech to diabli z tą burzą – oznajmił.

 - Tylko niech sierżant nie mówi „i diabli trzasną” bo może pan wywołać wilka z lasu – Nick pozwolił sobie na odrobinę żartu.

 - Raczej Thora – mruknął Gabriel podchodząc do brata i wymieniając zawiedzione spojrzenia. Muszą na razie zawiesić swoje zadanie. Posłusznie podążyli za sierżantem.

 - I co z generatorem? – zapytał Balco technika.

 - Nie ruszy – rzucił bezradnie żołnierz.

Nick spojrzał na brata a potem jego spojrzenie przykuły światła.

- Za pozwoleniem, sir – odezwał się i nim Balco zareagował, potruchtał w stronę karetki pogotowia. Po kilku minutach wrócił - i nie jak oczekiwał Balko z kubkiem wymarzonej gorącej czekolady – a z zestawem reanimacyjnym. Postawił go na wolnej półce przy generatorze.

 - MacGyver wersja z 2017 roku. Odcinek osiemnasty, crossover z Hawai 5-O – zaczął Nick, gdy wyciągnął potrzebne sprzęty i zabrał się do pracy. Na całe szczęście przestało padać bo miałby problem. Chociaż generator znajdował się pod zadaszeniem to gdyby zacinał deszcz, miałby spory problem z drutami, jakie przygotował i podprowadził do generatora.  

 - Wiesz co robisz? – zapytał Balco sceptycznie, lecz pozwolił mu działać.

 - W przetwornicy generatora jest magnez, tak? – zapytał Nick, nie odrywając się od pracy – A co trzeba zrobić gdy magnez traci swoje własności? Trzeba go ponownie namagnesować by mógł ponownie generować – z tymi słowami przycisnął guzik do wykonania elektrowstrząsu – Załaduj – urządzenie wydało charakterystyczny dźwięk i posłało wstrząs do generatora, który po chwili uruchomił się i światła oświetliły kampus szkoleniowy - Właśnie dokonaliśmy reanimacji generatora. Czy teraz możemy dokończyć zadanie? – zapytał nieco zarozumiale, nikle uśmiechając się.

***

Wschód słońca był piękny. Może nie tak piękny jak w Maladze ale kiedy przez pięć długich dni i nocy dostajesz wycisk to nawet wschód słońca pod mostem w najgorszej dzielnicy Chicago lub Moskwy mógł wydawać się rajskim. Na ich zmęczonych twarzach malował się szelmowski uśmiech zwycięstwa. Stali w szeregu, wciąż ubrani w te same stroje co zeszłego dnia. Marzyli o trzech rzeczach: prysznicu, jedzeniu i spaniu. Byli wyczerpani, a nogi uginały się pod nimi niczym z pianki. Oj, wiele by dał teraz za taką czekoladę z piankami. Ale to za chwilę. Teraz czekali na placu obok dzwonu, w który nie uderzyli. Zazwyczaj kurs kończy się przy strefie przyboju, lecz tym razem go zmieniono. Ręce mieli założone na plecach, nogi lekko rozstawione; typowa, wygodna pozycja wojskowa. Ich opalenizna błyszczała w świetle wschodzącego słońca. Promienie odbijały się też od ich nadgarstków na których widniały znamiona. Na prawych nadgarstkach lśniły cieniutkie, połyskujące srebrzyście znamiona takie same jakie było na ręce ich taty. Byli dumni z tego znamienia chociaż wiedzieli co ono oznacza i jaką odpowiedzialność niesie za sobą.  

 Sierżant Balco wraz z Randalem i kilkoma innymi starszymi stopniem pojawili się i stanęli przed nimi.

 - Gratulacje panienki, przetrwaliście. Oficjalnie ogłaszam hell week za zakończony – oznajmił Balco, lekko się uśmiechając – Miałeś rację. Są jak ich ojciec – sierżant zwrócił się do Randala a następnie odmaszerował wraz z innymi.

 - Prysznic, jedzenie, łóżko! – zakomenderował Randal chwytając obu chłopców, którzy już ledwie stali na nogach – A potem dalsza część prezentów.

 - A będę mógł zhakować Modo? – zapytał Nick  kiedy poczuł znajomy zapach. Kiedy tata znalazł się tuż obok, tego nie wiedział, ale teraz nic się nie liczyło tylko ciepłe ramiona taty.

 - Jak odpoczniesz – Nathan ucałował obu chłopców w czoło.

Tak, ich rodzina była bardzo specyficzna i szalona.       

Słowo od Chandni part 7

A/N: Kochana Robaczkosy, przerwa. Tak wiem, widzę wasze minki ale jutro punkt 10.20 wylatuję na Malagę odpocząć. W końcu długo wyczekiwany i zasłużony urlop. Mam nadzieję, że odnajdę tam Wena i wraz z nim wrócimy z nowymi pomysłami. Nie będzie mnie całe dwa tygodnie ale wiem, że dacie radę bez rozdziałów i będziecie dzielne :)

Trzymajcie się ciepło i do napisania.

Ps. Zabieram Nico ze sobą :P Nie wiem czy dobrze robię ;)

**Chandni**

Bębny

A/N: Tak, wiem nie chcecie one shotów ale cóż zrobić jak Wen chce takowe pisać? Widzi tylko fragment historii, każe pisać i tyle - idzie sobie. Dziecko nr 6 rozpoczęte a to krótkie coś powstało po tym jak na rynku usłyszałam pana grającego na bębnach. Mam nadzieję, że się spodoba :)

**Chandni**

Biegł przed siebie ile sił w nogach. Rozpędzony niczym z procy zbiegał stromym zboczem, modląc się w duchu by nie upaść; by starczyło mu sił aby dobiec do obozu i wezwać pomocy. Jego serce waliło w piersi i miał wrażenie iż jego rytm zrównał się z szybkim dźwiękiem wydawanym przez bębny. Ten dźwięk otaczał go i prześladował, jakby dyszał mu w plecy dając do zrozumienia, że jest tuż za nim.  Wpadł na drzewo z impetem, kiedy silny grzmot rozerwał niebo i spadł ciężko na ziemię. Nie miał jednak czasu na odpoczynek, chociaż jego ciało się tego domagało. Spojrzał na ramie, w miejsce gdzie miał rozerwana lnianą koszulę, a gdzie dwadzieścia minut temu trafiła go strzała. Miał tylko nadzieję, że w ranę nie wda się infekcja oraz, że grot strzały nie był zatruty. Fakt kolejnej blizny do już pokaźnej kolekcji, nie zaprzątał mu głowy. Miał inny problem. Oderwał się od drzewa i ponowił swój szaleńczy wyścig z czasem. Plemienni wojownicy pracujący dla kolumbijskich gangsterów mieli zapędy kanibalistyczne i byli strasznie wrogo nastawieni w stosunku do białych tubylców. Miał tylko nadzieję, że Sloan będzie wystarczająco mądry i poprowadzi ich tam gdzie chcą. Czy miał szansę uciec jednemu z wojowników, na którego terenie się znajdywał? Wątpił by to mu się udało. Wiedział, że tam gdzieś czai się wojownik plemienny uzbrojony z strzałki nasączone kurarą. Ten tubylec był wyszkolonym myśliwym, który polował codziennie na dziką zwierzynę i codziennie walczył z najbardziej niebezpiecznymi drapieżnikami. Zatem złapanie amerykańskiego naukowca jest dla niego rozrywką. Myśl o sobie jako o zwierzynie nie napawała go optymizmem. Już kilkakrotnie był w tych rejonach i jeszcze nigdy nie czuł się tak jak teraz; przerażony ale nie o swoje życie. O nie musiał walczyć ale po to by sprowadzić pomoc dla pozostałych. 

Słony pot podrażniał zadrapania na jego ciele. Czuł jak mokre ubranie oblepiło jego drżące z wysiłku ciało, a przydługie blond mokre włosy włażą mu do błękitnych oczu. Ręką odgarnął je z czoła i spojrzał w górę. Między gęstwiną liści drzew nie dostrzegł niczego ale poczuł pierwsze krople monsunowego deszczu. Wiedział, że to tylko jeszcze bardziej utrudni jego ucieczkę. Miał wrażenie, że Amazońska dżungla chce go osaczyć i pochłonąć. Ale poddanie się nie wchodziło w grę. To nie leżało w jego naturze. Dlatego jeszcze bardziej przyśpieszył, tyle ile pozostało mu sił w nogach. Z impetem wbiegł w strumień rzeczny i poczuł jak ktoś wpycha go pod wodę. Trzy kilometry. Tylko trzy kilometry dzieliły go od obozowiska i pomocy. Zimna woda uderzyła w jego rozpalone gorączką ciało, na chwilę paraliżując wszystkie jego zmysły. Nie trwało to jednak długo. Chęć życia i fakt iż w jego rękach leży życie kilku osób dodała mu niesamowitego kopa, jakby dostał zastrzyk adrenaliny. Zaatakował przeciwnika, który usilnie starał się by nie wypłynął na powierzchnię wody. Czuł jak brakuje mu powietrza i starał się odsunąć najdalej jak tylko się dało bolesne wspomnienia tego jak był podtapiany podczas tortur. Przed jego oczami ukazał się obraz jego żony i ich bliźniaków. Nie mógł ich teraz zostawić. Nie tak. Nie pozwoli by zachłanność ludzka odebrała jego synom ojca. 

Uderzył napastnika tak iż mężczyzna poluźnił chwyt, dzięki czemu mógł się wyswobodzić. Silnym kopnięciem nogi w klatkę piersiową odepchnął od siebie napastnika a sam wypłynął na powierzchnię z ulgą zaczerpując upragnionego powietrza, niemalże zachłystując się nim. Energicznie machając nogami i rękoma dopłynął do brzegu, na który ledwie się wyczołgał, gdy nagle tuż obok jego głowy przeleciał prymitywny lecz bardzo osty nóż i wbił się w ziemię, pomiędzy palcami jego prawej dłoni. Kiedy się odwrócił zobaczył wojownika wybiegającego z wody. Zerwał się na równe nogi, z dzikim okrzykiem, zgięty w pół, niczym zawodnik rugby, natarł barkiem na rozpędzonego mężczyznę. Obaj wpadli do wody, wymieniając silne ciosy, które nie zawsze dosięgały celu. Wykorzystał moment gdy przeciwnik był nad nim i próbował go utopić. Wbił mu w jamę brzuszna stopę i z całej siły przerzucił go nad sobą, wrzucając do rzeki. Sam zaś poderwał się na równe nogi i zaczął dalej biec w stronę obozu. Spojrzał przez ramie i omal nie zamarł w przerażeniu, gdy zobaczył jak tubylec biegnie za nim, ręką przytykając sobie bambusową łodygę do ust. Wiedział, że w środku jest rzutka z igła nasączoną trucizną. W tym samym czasie kiedy tubylec wydmuchnął rzutkę, do jego uszu dotarł odgłos wystrzeliwanego naboju z broni palnej, a czyjeś silne ramiona chwyciły go i odciągnęły z drogi lecącej rzutki z trucizną. Jak na zwolnionym tępię zobaczył tubylca z rosnącą plamą krwi na piersi. 

 - Niech cię wszystkie diabli, Nico. Ciebie i te twoje wykłady! – dotarł do niego wściekły głos przyjaciela. 

Nathan Carter pozwolił by uśmiech ulgi rozpromienił jego zmęczoną twarz. Wiedział, że to nie koniec ale dalsze działania pozostawi w rękach specjalistów.

Dawno temu, w odległej galaktyce

A/N: W przerwie na reklamy :D Robaczkosy dostajecie coś na co wen miał wielka ochotę - jedyne i niepowtarzalne opowiadanie z Jasmine i bliźniakami. Mam nadzieje, że Wam się spodoba. One shot.

 Miłego czytania.

**Chandni**

Dubaj

Stary hangar na obrzeżach Dubaju był oświetlony tylko w jednym miejscu i tak odstawał drastycznie od reszty miasta, że aż przerażało.  Duży reflektor stał w obskurnym miejscu na wprost dziury jaka była w podłodze dwa metry dalej. W budynku było duszno i wilgotno a w powietrzu unosił się nieprzyjemny odór potu, zwierzęcych odchodów i krwi. Na starych, skrzypiących krzesłach tuż przy dziurze w podłodze, siedziała młoda, trzydziestoletnia kobieta i nieco od niej starszy mężczyzna. Ich ręce były spięte opaskami za ich plecami a ich twarze nosiły wyraźne ślady pobicia.  Przed nimi stało czterech rosłych facetów z miejscowej mafii. Ich szef, który jako jedyny był ubrany w garnitur, był równocześnie poważnym politykiem, o którego czarnych interesach wiedziano ale władze bały się zrobić cokolwiek. Ali Hadid opływał w bogactwo, luksus, piękne kobiety, wpływowe znajomości. Miał co tylko chciał na klaśnięcie dłoni. Posiadał prywatną kolekcję rzadkich dzieł sztuki, antyków oraz artefaktów, o których istnieniu niektórzy naukowcy nawet nie wiedzieli. Cenne cymelia a także białe kruki zajmowały większość regałów w jego prywatnym gabinecie, który miał w wieżowcu należącym do emira Kahaba. Hadidowi było jednak mało. Jak większości sytuowanych ludzi w tym kraju, zajmował się również przestępczą działalnością i był na liście FBI i Interpolu od wielu lat.

– Federalne Biuro Śledcze w końcu się zainteresowało - prychnął z pogardą, kalecząc angielski swoim okropnym akcentem.

 - FBI już dawno miało cię na celowniku – oznajmił ostro skrępowany mężczyzna.

 - Nie wysilaj się, Travis – prychnęła jego towarzyszka beznamiętnie patrząc na przeciwnika, jakby rozważając coś. Jej czarne włosy były związane w koński ogon, który teraz był w nieładzie i kilka kosmyków wyślizgnęło się spod gumki. Miała na sobie czarną bokserkę damską, granatowe jeansy i czarne buty trekkingowe. Po jej śniadej karnacji spływały kropelki potu.

 - Mała ma rację, nigdy nic na mnie nie będziecie mieli – Hadid prychnął z pogardą – Ale chętnie się dowiem co wiecie.

 - Jurinović co nieco nam powiedział – oznajmił Josh, spoglądając na Hadida i oczekując jego reakcji.

 - Jurinović nic nie wie. To płotka w porównaniu z Jakimovićem i Danielovicem – zarechotał Hadid – Nawet jeśli coś wiecie to i tak nic czego bym się bał.

 - Bo wszystko jest w gabinecie wieżowca należącym do Kahaba, prawda – stwierdziła kobieta.

 - Bystrzacha – przyklasnął mężczyzna. Na te słowa czekała tylko kobieta. Jak dobrze, że miała związane za plecami ręce. Smukłymi palcami dosięgła tarczy zegarka z limitowanej edycji G-shock i nacisnęła jeden przycisk, podczas gdy Hadid kontynuował – Ciekawe czy taka bystra byłaś by dowiedzieć się, że twój tatuś jest płatnym zabójcą. Taki szanowany agent federalny… - westchnął teatralnie i spojrzał na nią, a widząc gniew i niedowierzanie w jej oczach, zaśmiał się – Nie wiedziałaś, biedniutka – cmoknął, podszedł i pogłaskał ja po policzku – Skoro nic na mnie nie macie to pozostawię was w rękach moich towarzyszy – z tymi słowami skierował się w stronę wyjścia z hangaru.

 - Jasmine, tak mi przykro… - zaczął jej towarzysz i aż zdziwił się jej reakcją, bo nie takiej się spodziewał po osobie, która właśnie dowiedziała się, że jej rodzic jest płatnym zabójcą. Kobieta po prostu roześmiała się i spojrzała wyzywająco na zbliżającego się napastnika, który dzierżył w dłoni wielki nóż. Zamachnęła się nogami, tak iż jej krzesło stanęło tylko na tylnych nóżkach, po czym padła ciężko na nogi prawą kopiąc napastnika w krocze. Poderwała się na nogi, obróciła i zdzieliła klęczącego napastnika krzesłem, które mocno trzymała za swoimi plecami. Obróciła krzesłem i Travis zaobserwował w zdziwieniu, że jego partnerka nie ma opasek krępujących ręce – kiedy je rozcięła tego nie wiedział – ale teraz kobieta z całej siły dzieliła kolejnego napastnika swoim krzesłem i doprawiła silnym ciosem z ciężkiego buta, powalająca drugiego napastnika. Na trzecim połamała całkiem krzesło, w drobny mak, ale i tak to jej nie przeszkadzało. Wskoczyła rosłemu facetowi na barki i ścisnęła udami jego kark, po czym odgięła się gwałtownie do tyłu i pociągnęła go za sobą. Stanęła na rękach i w porę zrobiła gwiazdę bowiem masywny koleś runął na ziemię, po tym jak go przydusiła i stracił równowagę. Jasmine chwyciła za nogę od rozbitego krzesła i zdzieliła w twarz napastnika, który próbował się podnieść. Obróciła nóżkę w ręce i zaatakowała mężczyznę, który podniósł się i wymierzył z broni w Travis’a, wybijając mu broń z dłoni i wbijając mu w nią złamaną stronę drewnianej nogi.

 - Że niby nie wiem czym mój tata się zajmował, serio? – prychnęła z pogardą, ocierając kącik ust i podchodząc do swojego partnera, który z przerażeniem na nią patrzył.

 - Kim ty jesteś? – zapytał, kiedy przecięła mu opaski i ruszyła w stronę wyjścia.

 - Ich najgorszym koszmarem – sarknęła – Chodź bo przegapimy imprezę – dodała uśmiechając się uroczo.

 - Kto cię nauczył takiego tekstu? – zdziwił się agent, krocząc wraz z nią w stronę SUV’a, którym zostali przywiezieni przez swoich napastników.

 - Mój tatuś – oznajmiła szczerze i z czułością.

 - Wiedziałaś? – zdziwił się jej partner, zapinając pasy bezpieczeństwa. Już zdołał poznać jej styl szalonego kierowcy i wolał nie zginać przez przypadek.

 - Ściśle tajne przez poufne – sarknęła, ruszając z piskiem opon, uśmiechając się przy tym zadziornie.

 - Ostrzegano mnie przed tobą – przytaknął Travis, który dłużej od kobiety pracował w specjalnej jednostce FBI i musiał przyznać, że kobieta jak mało kto, robiła na wszystkich w zespole wrażenie. A Jasmine, cóż… była po prostu córeczką swojego tatusia, agenta NCIS Ianto Barrowmana.

 - Mam nadzieję, że twoi znajomi… - zaczął trzymając się kurczowo uchwytu bezpieczeństwa.

 - Kuzyni – poprawiła go Jasmine, przewracając oczyma. Nie musiała wdawać się w szczegóły typu, że bliźniacy nie są jej kuzynami z krwi. Może kiedyś Josh się dowie, a może nie. Teraz liczyło się zadanie do wykonania – I też mam nadzieję, że im się powiedzie. Agenci z wydziału White Collar czekają w gotowości.

 - Cudownie. Chcesz zadzwonić do wicedyrektora Whiteninga? – zapytał rzucając jej przy tym wyzwanie. Mieli się nie narażać i tylko zbadać teren. W planie nie było porwania i pobicia. Jasmine ewidentnie nie wykonywała poleceń swoich przełożonych niejednokrotnie prowokując i dążąc do akcji jakby była uzależniona od adrenaliny i działania. Albo po prostu miała to we krwi. Mina kobiety powiedziała mu wszystko; uwielbia wyzwania ale najwyraźniej kobieta nieco boi się ich dyrektora. Wyglądała teraz jak dziewczynka, która niebawem zostanie skarcona przez surowego ojca. Jasmine odchrząknęła, chwyciła za telefon i wybrała numer po czym włączyła głośnomówiący.

 - Jakimović i Danielović są brudni. Jedziemy właśnie na spotkanie z bliźniakami Carter – przekazała pośpiesznie jakby bojąc się dojść do słowa wicedyrektorowi.

 - Wysyłam dwa zespoły interwencyjne by zajęli się nimi. Porozmawiamy po waszym powrocie – odpowiedział jej lodowatym, szorstkim głosem mężczyzna i ewidentnie było słychać jak jest zły na swoich agentów za niesubordynację. Po tych słowach rozłączył się a Jasmine i Travis jednocześnie głośno wypuścili powietrze, które wstrzymali na moment.

 - Uff… mam nadzieję, że ochłonie do naszego powrotu – rzucił Travis, zerkając do schowka w poszukiwaniu jakiejś broni w razie gdyby im była potrzebna.

 - Ochłonie ale i tak nam się oberwie – oznajmiła uśmiechając się blado do partnera, po czym zgrzytnęła zębami; jej oberwie się podwójnie jeśli nie potrójnie.

 - Jesteśmy niestosownie ubrani jak na gości wielkiego emira i jego przyjęcie – zakpił, zastanawiając się jak by Jasmine wyglądała w sukni wieczorowej, przy okazji zmieniając nieco temat. Nie ma co teraz się tym martwic, zwłaszcza że za dziesięć minut będą na miejscu.

 - Cóż… my tylko jesteśmy od czarnej roboty i powalająco wyglądam w sukni – oznajmiła posyłając mu zalotne spojrzenie i gwałtownie biorąc ostry zakręt. 

***

Wysoki blondyn ubrany w zieloną koszulę lnianą i białe, również lniane, spodnie siedział przy stoliku niedaleko basenu i na pewno nie podziwiał pięknych, skąpo ubranych kobiet pływających w wodzie i chodzących dookoła basenu. Ciemne okulary przysłaniały jego jasno błękitne oczy, złota obrączka błyszczała na palcu u lewej dłoni, a nieco wyżej, na nadgarstku spoczywał zegarek z limitowanej serii G-shocka. Przed nim na stoliku leżał najnowszej generacji laptop a w szklance wypełnionej do połowy lodem było orzeźwiające Mojito. Mężczyzna nie miał nawet trzydziestki i wyglądał jak syn amerykańskiego biznesmena, uwielbiającego dobre drinki i markowe gadżety. I o to im chodziło. By wmieszać się w tłum i nie zwracać na siebie uwagi. Od niechcenia spojrzał na zegarek a kiedy zobaczył mrugające czerwone światełko, prawą dłonią dotknął ucha, gdzie miał włożoną mikrosłuchawkę bezprzewodową i włączył przycisk nadawania.

 - Czas na show, braciszku – przekazał półszeptem. Usiadł wygodnie, upił łyk drinka i sięgnął po laptopa, by po chwili jego palce tańczyły na klawiaturze z zawrotną szybkością wpisując kody i komendy jemu tylko znane.

        Tymczasem na sto dwudziestym piętrze wieżowca jego brat ubrany w czarny smoking, rozglądał się po sali bankietowej, pod ramie trzymając piękną kobietę. Po tym jak dostał od brata zielone światło, wraz z towarzyszką zbliżył się do wybranego przez siebie obiektu, którym był mężczyzna w średnim wieku, a który zajmował stanowisko Ministra Dziedzictwa i Kultury Narodowej Dubaju.

 - Następnym razem to Nicky zakłada smoking – warknął do towarzyszki, dotykając dłonią muszki, która uwierała go w kark.

 - Przecież na co dzień chodzisz tak ubrany – odszepnęła jego partnerka z nikłym uśmiechem na twarzy.

 - Nie aż tak – westchnął i przybrał najbardziej profesjonalny wyraz twarzy na jaki go było stać w tej chwili – Panie Ministrze… - zaczął ale nie dane mu było skończyć.

 - Gabriel Carter, miło mi w końcu poznać. Wiele dobrego słyszałem na twój temat młodzieńcze – mężczyzna uścisnął mu dłoń i mocno potrząsnął, uśmiechając się szeroko – To zaszczyt mieć na przyjęciu syna doktora Nathana Cartera oraz wnuka profesora Richarda Cartera. Ten młodzieniec – tu minister zwrócił się do pozostałych osób mu towarzyszących – Odziedziczył jednak talent i urodę po matce – klepnął przyjacielsko Gabriela w policzek – Wydział White Collar, bardzo dobry wybór mój drogi – przytaknął mężczyzna i już otwierał usta by coś jeszcze dodać gdy włączył się alarm zagłuszający wszystko.

 - Co u licha się dzieje? – zapytał Minister, pośpiesznie kroczącego emira Keheba, do którego podeszli ochroniarze.

 - Ktoś włamał się do biura senatora Hadida – przekazał półszeptem ochroniarz.

 - FBI służy pomocą – zaoferował się Gabriel i skinął na swoją partnerkę.

 - Byłbym wdzięczny – zgodził się niczego nie świadom emir i dał znać szefowi ochrony by zaprowadził dwoje młodych agentów do gabinetu senatora.   

***

         Dwadzieścia minut później Minister Dziedzictwa i Kultury Narodowej i emir Kehab dołączyli do agentów federalnych, którzy weszli do biura senatora Hadida, a zaraz za nimi wszedł sam senator Hadid.

 - Co tu się dzieje? Jakim prawem?! – denerwował się Hadid z przerażeniem obserwując jak agenci federalni zaczynają przeszukiwać pomieszczenie.

 - Te obrazy to falsyfikaty z lat pięćdziesiątych. Bardzo dobre wykonanie, musze przyznać i gdyby nie jeden drobny szczegół, to zapewniam, że żaden specjalista nie odgadł by iż to podróbka – Gabriel Carter wskazał na obrazy, które zostały ściągnięte ze ściany – Tu natomiast mamy zbiór białych kruków wartych co najmniej pół miliarda dolarów. Rzadkie cymelia, rękopisy, faksymile pochodzące z czarnego rynku. Ten cenny rękopis przepadł w 1859 roku. W dwutysięcznym roku był ponoć w posiadaniu jednego rosyjskiego mafiosa.  

 - Szefie, powinien pan zobaczyć to – agentka, która partnerowała Gabrielowi, podała swojemu przełożonemu, który wszedł tu wraz z pozostałymi agentami, pokaźny czarny notes.

 - Nie macie prawa! – cały czerwony ze złości Hadid rzucił się na agentów by tylko zostać obezwładnionym a jego ręce zostały boleśnie skute kajdankami.

 - Senatorze, jest pan aresztowany pod zarzutem przestępczości gospodarczej, malwersacji finansowych, handlu antykami pochodzącymi z czarnego rynku oraz kontakty ze światem przestępczym – agent po pięćdziesiątce przedstawił zarzuty po czym odczytał jakie senatorowi przysługują prawa.

 - Mam immunitet – krzyknął Hadid na co Minister podszedł do niego i warknął:

 - Już ja się postaram byś go nie miał.

Po tych słowach senator został wyprowadzony z pomieszczenia a agenci zabezpieczali przedmioty jako dowody.

 - Na nas już czas – Gabe pociągnął partnerkę za rękę i oboje wyszli z gabinetu – Nicky zapewne już się niecierpliwi.

 - Nie mogę pojąć jak Magda panuje nad nim – zaśmiała się jego partnerka wchodząc za nim do szatni i szybko przebierając wizytowy strój w jeansy i koszulkę.

 - Dokładnie tak jak ty nade mną – Gabe cmoknął kobietę w wargi i uśmiechnął się zadziornie.

***

Kiedy Jasmine wysiadła z samochodu Nick podszedł do niej ubrany w jeansy i koszulkę w kolorze khaki.

 - Taka impreza was ominęła – dłońmi zaznaczył jak wielka impreza to była i wyszczerzył się w charakterystycznym uśmiechu – Wyglądacie okropnie – skwitował i rzucił jej woreczek z lodem, który trzymał w dłoni – Wujek nie będzie zadowolony.

Jasmine przewróciła tylko oczyma. Oczywiście, że jej tato nie będzie zadowolony ale jakoś to przeżyje.

 - Gdzie Gabe? Senator już odwieziony? – dopytywała swojego kuzyna.

 - Gabe i Alex już idą – Nick wskazał na szybko zbliżającą się parę – A senator głośno beknie tak iż usłyszymy go w Chile. A teraz zawijaj troki bo samolot nie będzie czekał – oznajmił nieco bezczelnie, po czym skinął na partnera Jasmine, który tylko się wszystkiemu przysłuchiwał, a następnie skierował się w stronę samochodu, którym agenci przyjechali – Myślałem, że masz lepszy gust – sarknął, przez co tylko zarobił silnego kuksańca w ramię.

 - Zamknij się smarku i wsiadaj. Ja prowadzę – odgryzła się Jasmine i poczekała na pozostałych, po czym zwróciła się do Travisa – Podrzucić cię gdzieś?

 - Nie, dzięki. Przypilnuję FBI – Travis uśmiechnął się i pomachał. Wybrał bezpieczniejszą opcje bo przygód miał na dziś wystarczająco dużo a domyślał się iż Jasmine i jej krewni szykują się na kolejną szalona ekspedycję.

Chile – kilka godzin później

         - Taki widok nie powinien mnie dziwić i martwic ale nic na to nie poradzę – Jasmine pozwalała by jej ojciec przemył jej zadrapania tak jak zawsze to robił odkąd pamiętała. Nick kręcił się na krześle obrotowym i szczerzył w obłudnym uśmiechu. Jasmine posłała mu mordercze spojrzenie. Miała dziką ochotę sprawić by kuzyn wywrócił się na tym krześle. Tak jak to często robiła kiedy byli dzieciakami i Nick za bardzo rozrabiał.

 - Dzieci – Ianto Barrowman warknął niebezpiecznie, hamując dziecinne zapędy Jasmine i Nick’a.  

 - Jesteśmy rodzicami i na to nic nie poradzimy – Nathan Carter stał z założonymi ramionami na piersi i uśmiechał się – Dziwisz się, że poszły w nasze ślady?

 - Nie, ale dlaczego to takie ciężkie? – odparł Ianto i spojrzał na Nico jakby mężczyzna miał gotową odpowiedź na wszystko.

 - Bo to nasze dzieci – Nico wzruszył ramionami – I kiedy cierpią my też cierpimy.

 - Oj tato… - jęknął Nick, który przestał właśnie się kręcić.

 - Pogadamy smarku, kiedy twoja córa w końcu przyjdzie na świat – odgryzł się Carter Senior i klepnął syna w policzek.

 - Nie lubię cię – jęknął Nick mrużąc oczy i dąsając się.  

 - Życie, młody, życie – jego ojciec roześmiał się – A te miny na mnie nie działają. Sam je opatentowałem – dodał kierując się w stronę wyjścia z tajnej siedziby Icarusa - A pamiętasz naszą konferencję w El Dorado? – Nico zwrócił się do Shardiffa, który tylko się roześmiał, krocząc wraz za nim. Jasmine i Nick poderwali się na równe nogi i przypadli do swoich ojców.

 - Co było w El Dorado? – dopytywali jednocześnie, pełni podekscytowania. Zawsze lubili opowieści rodziców, które byłe pełne przygód.

 - Na bajki to już za duzi jesteście – parsknął Shardiff.

 - Oj, no, tatuś, nie bądź taki – Jasmine posłała tacie spojrzenie kota ze Shrek’a, na co Nico odpowiedział:

 - Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce…