Corporal Punishment

A/N: Jak wspominałam na tym blogu będzie lekki przestój w postach. W chwili obecnej daje Wam stary fik napisany na ff.net oczywiście w wersji angielskiej. Nie chciało mi sie przekładać go na polski - sorry ;) Z serii 'Ćwiczymy angielski" :P Ostrzeżenia - jak zwykle Gibbs/Tony. Relacje Ojciec/Syn. W tym wypadku Tony przeskrobał coś i zostanie ukarany. Jako, że w tym okresie kiedy pisałam wiele fików właśnie dotyczyło kar cielesnych (i nie tylko). W jaki sposób pozwoliłam Gibbs'owi ukarać Tony'ego - same sie przekonajcie. To tyle ode mnie. Za błędy przepraszam :)


**Chandni**

What the hell have you been thinking, DiNozzo? Get yourself caught by bad guys, get beaten and put in wet, cold and smelly room with shabby walls and no windows - only you can do that!

But child's life was on stake - small, six year old Jesse was kidnapped by his own father!
Benjamin Fin, ex-marine with long criminal record, wanted to get revenge on his ex-wife by taking away their son. He wanted money from her new husband. Kid was here for nearly two days so they needed to take a chance.

Well... Gibbs didn't... but that was another thing... He lied to Gibbs - to his Boss.
He knew that Gibbs didn't agree with his plan. But since Vivian Blackadder was on their team he - Anthony DiNozzo - needed to prove that he's qualified for this job, that he isn't on the team just because he smiled. He knew well that Gibbs will be mad like hell with him for this, but right now that didn't matter.

When his eyes accustomed to the dark he saw the boy sleeping on a mattress.
"Jess" he whispered coming closer. Kid curled up and pressed to the wall.
"Hey, Jesse" he tried to speak with calm and warm voice. "I'm Tony. Your mom send me." As he said this words kid opened his eyes and looked at him.
"Mommy?" Jesse asked in small, trembling voice.
"Yes, Jesse" duh... he sighed slightly. He has to convince this little boy to himself. Tony sat carefully on the mattress.
"You see Jess, I work for navy police and your mommy come to us and asked for help to get you back home."

"But..." started boy rubbing his tired eyes. "But if you work for police... uhm... how... how do you want to get us out of here?" the boy asked.
"Uh... you see... Well... " For Christ sake! He's only six, DiNozzo! Well maybe... MAYBE! "Jess, did you watch James Bond movies?" he asked with small hope.
"Yep... I like them and I liked 'Die Another Day' best. But why are you asking?" Jesse brightened for a moment.
"Well... it's easy" said Tony showing kid his arm. "You have to know that we have some gadget, just like James Bond."
"No way!" Jesse squeaked joyfully.
"Yep" Tony nodded and suddenly he heard in his subconscious Gibbs' voice ‘DiNozzo, ask about his health!’

"I'll tell you, but first you need to tell me how are you feeling?" he asked carefully looking at the boy.
"Um... I thing... cold..." he answered, his teeth chattering slightly.
"Listen... I'll sit right next to you, okay? You can cuddle up with me. Together we'll be warmer" he suggested. Jesse consented hesitantly. Tony wasn't surprised. Kid's father kidnapped him and kept in this terrible place, rather than hug him and have fun with his son. When Jesse carefully cuddled to him, Tony began to rub kid's back and arms.
"So... First I have to tell you about my family" he started without interrupting with warming up the kid.
"Mommy and daddy?" asked boy.

"Well... no... my another family. You see... my mommy died when I was kid and my daddy... well... he worked a lot and traveled very often so..."
"So he didn't have time for you" Jesse finished.
"Yeah...but I found another family, where I'm loved and cared for" he assured. "And in this crazy family I have a sister... well... she's real big sis and she works in the Lab. As I said before, they have gadget like James Bond. They have very small GPS tracker and my sis Abby injected it under my skin. So they know where we are." Gibbs just don't make me a liar, he through and noted that kid no longer trembled. Kid felt safe with him and it was nice.

"So... your new family is cool, right?" Jesse asked, holding tighter, which resulted in Tony's cracked ribs reminding about themselves. Tony hissed in pain.
"To-ny?" Jesse moved away from him and looked scared that he did something wrong.
"M'key" DiNozzo whispered, taking a few deep breaths. "It's fine now" he added when the pain eased.
The boy came back to his place very carefully.
"So... so... you had to met my new... my daddy?" Jesse asked uncertainly.
"He's good and very nice guy and he cares about you" Tony replied firmly. Dude looked like a decent man, supporting his wife and concerned about his stepson. He was ready to pay ransom for the boy, so…

"Uhmm..." Jess yawned, cuddled on Tony and fell asleep.

Gibbs!, Tony urged his boss in his thoughts, Did it get hot or is it just me? He reached his hand up to his forehead. Oh... this isn't good!

ncis

He was awakened by the severe pain in his chest.
Something small, nestled on him, trembled slightly.
"Jesse?" Tony asked with hoarse voice. What happened to my voice? He though just as in the same moment he heard the sound of gunfire coming from outside.
"Shhh...it's okay" he patted the boy on the head.
What the hell is going on?, He cursed, Gib...

Tony didn't finished when the door opened with a bang and Benjamin Fin entered the room. Tony reacted automatically when he saw the weapon. He raised up and covered Jesse with his own body. He looked angrily at the man, ready attack him if he must. The man took a step toward them and suddenly there was a BAAMM!

Tony felt boy hug to him and quiet sobs immediately came to him. DiNozzo saw Fin fall to the ground and behind him, stand furious Gibbs with his Sig in his hand.
Tony turned and grabbed Jesse in his arms.
"It's okay...shhh... it's over now...shhh... Jesse... you're very brave kid, you know" he kissed boy on the forehead. "Come on, we need to get up and get out of here. Your parents are certainly waiting for you. And I'm sure you can have a large portion of ice cream with fruit sauce" he assured, raising the boy without regard to the sore muscles.

ncis

He stood in the shower letting the hot water wash away dirt and fatigue, not only from the last twelve hours but the last few months. Since Viv come to their team Tony always had something to prove - he need to prove to Gibbs, Viv and rest of the agency that he was fit for this job. That he's good at that what he's doing. But at the same time, remaining playboy and the joker.

He was on the verge of exhaustion. Tony couldn't remember the last time he slept more than two hours, in his own bed because now his couch was blanket in Abby's laboratory and farting hippo - Bert.

And when he last ate something other than energy bars and pizza?
And he almost, but not quite - and almost makes a big difference - equaled Gibbs in the daily dose of caffeine.
Exactly - Gibbs!
His Boss never said a word to him after closing that case. Just brought him to his house.
Oh... he was angry... no...no... wrong word...he was furious like hell! And Tony knew exactly why and it's time for his first real punishment - that's why he’s here. But Tony will take it like a real man and he'll do anything in his power to not cry. 'DiNozzo's men don't cry' sounded in his mind harsh and ruthless words of his father, when he was beating him with the thick belt buckle. He has some small and thin scars after that.

Slowly, however, his mind began to drift. He felt washed from the all of his emotions, empty inside, confused. Today he wasn't able to fight. Tony just stood in the shower and propped with his shaking hands so as not to fall. His whole body hurt. Bruises, scratches, cracked ribs, hunger and light cold that he had caught - all these were intensified now.

Gibbs just stood in the doorway and watched his agent in case that he need his support. He needed time to deal with Tony.
He was Gibbs and he knew that something was wrong with Tony.
Something has changed since Vivian joined the team. Of course, with Ducky and Abby help, they discovered that Tony wanted to prove to everyone that he belonged to the team because he performed his work well.
Gibbs carefully considered how to punish Tony for his recklessness and lies and doing something without his approval.

But for now he needed to take his reckless kid out of his shower and put him to bed.
"DiNozzo" he said stepping closer. "Tony, get out of this damn shower" he barked sharply. When he not received any response or reaction from the man, Gibbs grabbed a towel and got into the cabin.

Tony just managed to register strong arms pulling him from the shower, wrapping him in a towel and helping him with pajamas. His exhausted mind sailed out into the world of peaceful dreams when Gibbs put him in the bed.

ncis

"Get up," stern order woke Tony. He had no idea what time it was, but it must have been still very early, because sun didn't shine in through the windows to the bedroom. He forced his heavy body into the effort and rose up.
"Dress and get ready. In ten minutes I want to see you in the kitchen" Gibbs commanded sharply.
Well, here it starts...

He went to the bathroom and paused for a moment before the mirror, looking at his reflection. Although his mind was still numb it's slowly touched him what he did. He knew that this was not the first nor the last time. Thanks to his father he was accustomed to the belt, paddle, horsewhips, the cable from the iron or spanking. But this was GIBBS! Where the second "b" stand for the bastard. And yet he was the first person he allowed to punish him. Because, cause... Gibbs was this kind of father that Tony always wanted. DiNozzo sighed deeply, quickly washed his face and teeth and got dressed.

He went down to the kitchen and stood at the entrance.
"Sit down and eat," Gibbs threw dryly, without looking at him from the newspaper. On the table was a plate of scrambled eggs and bacon and delicious crispy toast - as Tony loved.
When he sat down, Gibbs said again:
"Unless I say otherwise, you stay silent. We're leaving in half an hour. Your backpack is already packed and oh... yes... better remember about yours meds."
Duh... This doesn't bode nothing good.
Tony ate quickly and grabbed his backpack.
"Where we..." he began but he stopped seeing evil smile on Gibbs face.
"I know you want to prove to everyone that you belong to my team, because you do a damn good job," Gibbs began quietly.
Tony lowered his eyes and sighed with slight discomfort.

"Tony, you don't have to" Gibbs assured him, "You are great agent, brilliant for undercover jobs. You perfectly mask your true emotions and feelings. But I am your Boss and you belong to me. Crap! You just like my own kid! But what the hell were you thinking, letting yourself get caught?" Gibbs was angry, but not as much as yesterday. Now he was controlling his emotions.
"GPS tracker? And what if we lost signal and didn't find you in time? Did you think about it?" Gibbs waited, while closely watching Tony.

DiNozzo stood chewing Gibbs words.
"This boy, Boss... Parents shouldn't hurt their children," he began in trembling, emotional voice. "I had to do it ... Even knowing that you will be mad and ready to punish me for it... Even if you were unable to find us. Helping Jesse I felt like I was helping myself... I don't know if you understand what I'm talking about... I just knew you will find us and I have to take that chance," he sighed heavily and looked at Gibbs eyes searching for redemption.
Jethro put his hand on Tony's shoulders and looked him straight in the eye.
"I know," he replied, "But you have to understand that there is someone who's worried about you and cares. Tony, you're not alone. But of course, it's the rebel in you," Gibbs said, with a hint of reproach in his voice.
"You didn't make it any better" Tony said reproachfully. "Only recently you were giving me hell, demanding more than from others... And with you I never know where or if I belong. I'm lost. I still got in trouble... why are you still working with me? I'm still goofing around, telling jokes, teasing everyone. Why..."
"You really want me to answered?" Gibbs asked, looking in DiNozzo's deep green eyes.
Tony bit his lower lip and looked away.

He admired Gibbs just as he were - at job and in their private life. Although in private Gibbs scared him more. He scared him with his caring and feelings, tough he never said that words.
Gibbs simply took him in his arms and hugged.
"The fact that I don't say the right words, doesn't mean I don't care and respect you, kiddo," he said.
"Yes... I..." Tony's speech was interrupted by coughing.
"Okay... Come on, you need yours medication." Gibbs led them to the kitchen, poured water into a glass and gave it to Tony along with his pills. When Tony took it, he looked uncertainly at Jethro.
"So... my punishment..." Tony began slowly. Gibbs smiled mysteriously.
"This weekend is for relax. Ducky would give me good lecture right away if I told you to do what I have planned for you, Tony. And then... next weekend." this devil smile again danced at Gibbs face.
"How long will be my punishment?" Tony groaned, scared.
"No leaving the house, no television, no parting - for how long? As long as it will take us to repair wooden house that belong to good friend of mine," Gibbs smiled devilishly.

Nowy blog

Tak, tak wróciłam! Wiem - cieszycie sie ;) Tylko, że Wen napadł mnie w innej formie... znaczy się... prosto z mostu... kazał mi pisać opowiadanie całkiem nie związanie z serialami (jakbym mało takich pisała, ale on twierdzi inaczej....). Wena jednak trzeba sie słuchać zatem daje Wam do oceny i byście napisały czy mam kontynuować.

Kal Ho Naa Ho

Niech tytuł Was nie zmyli. Owszem to z hindi ale opowiadanie NIE z zabarwieniem bollywoodzkim. Oczym będzie to musicie sie przekonać sami. ;)

Pozdrawiam,

Chandni

Shardiff

A/N: Miałam nie pisać ale to juz ostatnie :) Po prostu samo nacisnęło się... zatem, po prostu miłego czytania!

**Chandni**

Deszcz siąpił nieprzerwanie już czwarty dzień. Ciemne chmury jakby złowieszczo specjalnie wisiały nad Waszyngtonem. Stała ubrana cało na czarno, wzięta pod rękę przez mężczyznę z parasolem. W dłoni trzymała białą różę z czerwonymi końcówkami płatków. Spojrzała się po twarzach zebranych ludzi. Wszyscy byli ubrani jednakowo, elegancko na czarno. niektórzy trzymali parasole, inni pozwalali by deszcz moczył ich ubrania i ciała, jakby miał zmyć cierpienie z ich dusz. Dostrzegła zespół Cartera. Sam chlipiącą na ramieniu męża, Ash uczepioną ramienia Alex’a. Przypominała jej Abby i wiedziała, że obie laborantki spotkają się by wspólnie opłakać śmierć Ash przyjaciela. Tylko Carlisle stał niczym kamienny posąg a jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Spojrzała sie na Gibbsa i blado uśmiechnęła. Obaj mężczyźni mieli wiele wspólnego. Obaj byli wojskowymi, obaj świetnie wyszkoleni, surowi, sprawiedliwi a zarazem troskliwi. I nigdy nie pokazywali po sobie uczuć, no prawie nigdy. Spojrzała na swój już widoczny brzuszek i znów uśmiechnęła sie blado. Chwyciła sie mocniej mężczyzny stojącego obok niej, który schylił głowę i złożył delikatny pocałunek na jej czole. Słyszała słowa księdza, widziała zebranych agentów, dyrektorów różnych agencji i Sekretarza Jarvis’a. Westchnęła ciężko i wróciła wspomnieniami do tego feralnego dnia.

**Flashback**

Poszła do szpitala zaraz po pracy by upewnić się. W swoim zawodzie została tak nauczona, że trzeba mieć stuprocentową pewność. Wizyta zajęła jej niespełna pół godziny. W szoku, na miękkich kolanach wychodziła ze szpitala. Nie mogła uwierzyć, w to, co przed chwilą potwierdziła lekarka. Minęło zaledwie pół roku od misji w Rio i od dnia, w którym wyznali sobie uczucia. Nie mogła wprost uwierzyć, że wcześniej nie wiedziała, że nie ma typowych objawów. Lekarka tłumaczyła, że ma silny organizm, bardzo odporny i dobrze znosi to wszystko. Była już niemalże przy drzwiach, minęła strażnika i wyciągnęła z kieszeni kurtki zdjęcie, które dała jej lekarka. Gdyby wcześniej kobieta jej nie wytłumaczyła jak się na nie patrzeć, nic by nigdy jej to zdjęcie nie powiedziało.

 - Ho, ho... mały DiNozzo w drodze – usłyszała za sobą szorstki, znajomy głos i mimowolnie zesztywniała. Obróciła się gwałtownie. Dopiero teraz dostrzegła, że zatrzymała się i stała przed rozsuwanymi drzwiami – Wzięłaś naszą radę sobie do serca, gratuluję – stał uśmiechając się do niej, po czym nachylił się i pocałował ją w czoło.

 - Co to robisz? – zapytała gdy otrząsnęła się z pierwszego szoku.

 - Pracuje – mrugnął do niej.

 - Shardiff... – zaczęła nie wiedząc za bardzo, co powiedzieć.

 - Tak, wiemy, dziękujecie – zaśmiał się i zaczął schodzić po schodach. Schowała zdjęcie z powrotem do kieszeni i również wyszła ze szpitala. Na zewnątrz było przyjemnie chłodno i ciemno. Ruszył powoli w stronę samochodu zaparkowanego na parkingu, lekko się uśmiechając. Bała się reakcji Tony’ego ale wiedziała, że oboje są już gotowi od dawna, i że poradzą sobie. Maja wiele osób im bliskich do pomocy. Szła zamyślona i nie zauważyła jadącego samochodu. SUV przyśpieszył i zaczął prosto na nią jechać. Poczuła silne pchniecie i upadła miedzy samochody na podłogę, kątem oka dostrzegając jak Shardiff koziołkuje przez dach auta i spada na ziemie. Oszołomiona i przerażona podniosła się. Zobaczyła jak Shardiff próbuje podnieść się, trzymając w drżącej dłoni broń. Jakim sposobem znalazł się przy mnie?, przemknęło jej przez myśli. Usłyszała pisk opon i zobaczyła jak czarny SUV zatrzymuje się, a z otwartego okna wychyla się mężczyzna i celuje w nią.

 - S-owaj się – warknął Shardiff klęcząc na ziemi i nim zdołała zareagować posłał kilka celnych strzałów w stronę samochodu. Kierowca zginał na miejscu, a facet, który do niej mierzył przeskoczył na tylne siedzenie i chowając się za auto, przyczaił czekając na odpowiedni moment. Z daleka słyszała syreny policji. Nagle jakby spod ziemni wyłoniło się drugie auto. Wiedziała, że nie jest dostatecznie zasłonięta przez samochody. Rozejrzała się za opcją ucieczki ale była zbyt roztrzęsiona wszystkimi emocjami by racjonalnie myśleć. A poza tym za samochodami był jedynie metrowy mur. Kolejny strzelec wychylił się z nowo przybyłego auta i zaczął strzelać w jej kierunku. Schyliła głowę, przyciskając się bliżej aut i zasłaniając ramionami głowę i brzuch by osłonić przed tłuczonym szkłem. Żałowała, że  nie ma przy sobie broni. Czuła się jak zwierzyna schwytana w pułapkę. Spod ramienia dostrzegła Shardiffa, który się rzucił w jej stronę. Mężczyzna strzelał w stronę przeciwników ale nie miał szans. Ziva musiała jeszcze mocniej schylić głowę, bo kule świsnęły tuz obok niej i gdy po chwili uniosła ją ponownie do góry z przerażeniem zauważyła opierającego się o samochód Shardiffa.

 - Jes-teś ccała? – wydukał spoglądając na nią. Krew zaczynała szybko pojawiać się na jasnym betonie. Przypadła do niego i pomogła usiąść na ziemi. Następnie zaczęła sprawdzać obrażenia, gdy złapał ja za dłoń. Ich oczy zetknęły się ze sobą i do Zivy dotarło jak bardzo jest źle.

 - Nie – szepnęła kręcąc przecząco głową – Trzymaj się – rzuciła gniewnie. Po chwili policja i lekarze do nich przybiegli.

 - B-bądź silna – jego głos zaczynał sie łamać, a skurcz bólu nie schodził z jego twarzy. Zakrwawioną dłonią dotknął jej policzka.

 - Zabieramy go – usłyszała głos lekarza, a w tym momencie jego sina dłoń opadła bezwładnie na podłogę – Pośpieszmy się, tracimy go! – krzyczał lekarz.

**koniec flashback’u**

Jak przez mgłę pamięta, co dalej się działo. Pytania lekarzy, sprawdzali czy z nią wszystko w porządku, następnie pytania policji. Oficjalnie w szpitalu znajdował się Ianto Barrowman, bo przecież pod takim nazwiskiem tu przebywał i na dodatek był agentem federalnym. Nie wie jak długo siedziała zanim wyszli do niej. Miała wrażenie deja vu. Pamięta, że osunęła się w ramiona Tony’ego, który przyjechał zaraz po tym jak do niego zadzwoniła.

A teraz stała tu ze wszystkimi żegnając osobę, która ocaliła ją dwukrotnie, osobę, która pchnęła ją do podjęcia decyzji o zaczęciu związku z DiNozzo. Bała się go i nienawidziła a teraz... teraz, gdy odszedł stał się częścią jej rodziny. Kiedy dziecko dorośnie na pewno opowie mu o człowieku, dzięki któremu żyje, bo jak się okazało próbował ja zabić człowiek, któremu zniszczyła życie jeszcze będąc oficerem Mossadu.

Westchnęła i spojrzała Siena niebo. Deszcz przestał padać i słońce zaczynało się przebijać przez chmury. Oboje z Tony’m podeszli do trumny i położyli biało-czerwone róże. Gdy się odwróciła dostrzegła znajome sportowe, czarne auto stojące na drodze za ogrodzeniem cmentarza. O maskę Subaru opierał się młody mężczyzna w przeciwsłonecznych okularach i wcale nie był ubrany na czarno, lecz zwyczajnie, tak jak go widziała ostatnio w Rio. Ledwie widocznie skinął na nią głową, wskoczył do samochodu i z piskiem opon ruszył znikając jej z pola widzenia.

Była ciekawa, co teraz pocznie bez swojego partnera, ale była jednego pewna. Nikt z tych obecnych tutaj nigdy nie zapomni ani o Shardiffie ani o Ianto Barrowmanie.

DiAngelo

A/N: Miałam więcej nie łączyć NCIS z moim opowiadaniem ale... jak zwykle samo cisnęło się do pisania :) Znowu Ziva ale tym razem pozna kogoś z otoczenia Shardiffa. No skończyłam, bo ilekroć zabierałam sie do pisania nadciągała burza :P Mam nadzieję, że sie spodoba. Oczywiście jest to one-shot.


**Chandni** 

Rio de Janeiro - miasto w południowo-wschodniej części Brazylii nad Atlantykiem, miasto kontrastów, bo z jednej strony można zaliczać je do najnowocześniejszych metropolii świata, a z drugiej strony znajdują się w nim dzielnice biedy (favelas), w których występują problemy przestępczości narkotykowej, walki gangów i wysoki wskaźnik zabójstw. I właśnie w jednej z takich dzielnic w chwili obecnej znajdywała się ona, Ziva David, agentka NCIS.
Zaopatrzona jedynie w jedną broń, swojego Sing Sauer’a P229 o kalibrze 9 mm z jednym magazynkiem oraz w nóż wojskowy, przemierzała ciemna ulicę w celu wykonania zadania. Cel miała jasno określony - znaleźć i zlikwidować Gabriela Morrisa.

Mięli go aresztować, ale po tym jak postrzelił w brzuch Tony’ego... Na samo wspomnienie aż ciarki przeszły ja po plecach. Przyjechali tutaj we dwójkę. Na miejscu spotkali jej przyjaciółkę i mentorkę - Monique Lisson. Dostali też wsparcie BOPE - elitarnej jednostki policyjnej należącej do żandarmerii.
Wszystko szło jak po maśle aż do ostatniej chwili, gdy Tony pchnął ją a sam został ranny. W szpitalu została uspokojona dopiero po rozmowie z Tony’m, który starał się ja rozluźnić swoimi nieudanymi żartami. By nie wzbudzić podejrzeń uśmiechała sie ale w głębi serca pragnęła jedynie zemsty. Chociaż z drugiej strony mogłaby podziękować Morrisowi. Podziękować za to, że w końcu przyznała sie przed sama sobą co tak na prawdę czuła do swojego partnera. I w chwili obecnej nie zastanawiała się nad zasadą numer 12.
Porozmawiam z Gibbsem, może zrozumie, łudziła sie w myślach.

Wtedy dostała od Dyrektora zielone światło. Wink, wink jakby to określił DiNozzo.
Wtedy też wymknęła sie sama ze szpitala. Wiedziała, że Tony będzie próbował ją powstrzymać, tak samo Monique. A gdyby wszystko zawiodło, to miała świadomość, że Lisson podąży za nią. Nie chciała tego. Po części dlatego, że to była jej misja, to jej partnera/ukochanego raniono. Zrobił to by uchronić ją. Cały Dinozzo, pomyślała gorzko. Poza tym nie chciała nikogo narażać. Dostała lokalizacje od Dyrektora, którą przekazali mu ja lokalni informatorzy i ruszyła.

Była wściekła i zdeterminowana ale im dłużej przebywała w tej dzielnicy tym dziwniej się czuła. Sama jednak nie dałaby sobie rady, gdyby nagle ją zaskoczono. Chociaż była wyszkolona przez Mossad to jednak były na nią sposoby, co udowodnił Salim w Somalii. Skręciła w lewo, przebiegła przez pustą ulicę i weszła w zaułek, na którego końcu stał opustoszałe ruiny jednopiętrowego budynku, które juz dawno powinny były zostać rozburzone. Ale nie tu. Tu panowały inne zasady. Ziva wiedziała, że nawet w dzień nie chciałaby nigdy przejść się jedną z tych ulic. Ale dziś była pchana emocjami. Zatem przeładowała swoją broń i najciszej jak sie dało podeszła do czegoś, co niegdyś przypominało okno. Zerknęła i znieruchomiała. Na podłodze leżały zwłoki Morrisa.
- Szlag - zaklęła pod nosem. Najwyraźniej ktoś ja ubiegł. Nagle usłyszała huk wystrzałów. Najwyraźniej gangsterzy wracali z lub jechali na rozbój. Schyliła się i biegnąc przy krzakach wróciła na główną ulicę. Przycupnęła przy ostatnim krzaku, gdy zobaczyła, że gangsterzy wjeżdżają właśnie w zaułek, z którego dopiero co wybiegła. Po chwili doszedł do niej krzyk i przekleństwa po włosku, hiszpańsku, portugalsku z domieszką slangu. Najwyraźniej nie spodobało im się to, co znaleźli.
- Tam jest! - usłyszała złowieszczo. Jak dobrze, że jednak zna osiem języków. Ta umiejętność w zawodzie agenta bardzo się przydaje. Przebiegła przez ulicę i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu miejsca ucieczki lub kryjówki. Wiedziała, że gdzie by sie nie ukryła i tak ja znajdą. To były ich tereny. Mięli tu swoich ludzi a ona była sama jedna.

Z rozmyślań wyrwał ja pisk opon i świst kul. Przyśpieszyła bieg, czując jak wszystkie mięśnie zaczynają protestować, a płuca nie nabierają wystarczającej ilości powietrza. Zdyszana wbiegła w inną ulicę i zatrzymała się niemalże w miejscu, gdy usłyszała specyficzny warkot silnika. Czarne sportowe auto wyłoniło się jakby spod ziemi, gwałtownie zatrzymało obok niej. Drzwi od strony pasażera otworzyły się.
- Hola, podrzucić? - usłyszała, a gdy wskoczyła do samochodu i wymierzyła broń w skroń kierowcy, mężczyzna gwałtownie ruszył.
- Zapnij pasy, moja zabójcza damo - mężczyzna uśmiechał sie od ucha do ucha. Na głowie miał granatową bejsbolówkę odwróconą daszkiem do tyłu. Poszarpane jasne jeansy i jasna koszulka, tak był ubrany. Na lewym przegubie zegarek sportowy Casio w gustownym rażąco-pomarańczowym kolorze, a na palcu widniał srebrny sygnet.
- Kim? - wydyszała Ziva próbując unormować oddech i robiąc jak kazał, zapinając pasy. Uznała, że tak będzie lepiej, bo najwyraźniej ów osobnik był takim samym kierowcą jak ona czy Gibbs.
- Pozdrowienia od Shardiffa - odparł lekko mężczyzna. Na to nazwisko Zivę zmroziło. Zamrugała kilkakrotnie i rozejrzała się.
- Skąd? - duknęła zamroczona tym, że Shardiff wysłał po nią swojego człowieka.
- Byliśmy w okolicy. Wściekł sie kiedy dowiedział sie o tym agencie i domyślił się, że będziesz chciała się zająć sprawa - tłumaczył, a w Zivie rosło przekonanie iż facet lubił nadawać jak radioodbiornik - Zajął się Morrisem a mi kazał zająć sie dowiezieniem ciebie w bezpieczne miejsce.
Agentka patrzyła z niedowierzaniem na mężczyznę. Miał ciemniejszą karnacje ale nie zbyt ciemna. Gdyby miała zgadywać powiedziałaby, że jest Włochem.
- Gdzież moje maniery - roześmiał sie po czym trzymając kierownicę tylko jedną dłonią, drugą wyciągnął ku Zivie - DiAngleo - przedstawił się, co tylko potwierdziło przypuszczenia David. Mógł mieć zaledwie trzydzieści parę lat, chociaż agentka dałaby mu jeszcze mniej. Zachowywał sie niczym Tony, a wóz prowadził jak oszalały.
- Kurka - warknął zirytowany spoglądając w boczne lusterko - Nie ze mną te numery.
Ziva wychyliła sie przez okno i strzeliła kilkakrotnie.
- Jeśli zarysują moje maleństwo to ich zamorduję - dotarły do niej gniewne słowa.
- Maleństwo? - zapytała zaskoczona i lekko rozbawiona.
- Subaru, kochana, Subaru Impreza WRX STI z 2007 roku - wyjaśnił dumnie - tylko niech nie strzelają w silnik bo mi NOS wysadzą.
- NOS?
- Słyszałaś o dopalaczach do samochodów? Nie? To zaraz zobaczysz, co to maleństwo potrafi - uśmiechnął sie szelmowsko i włączył czerwony guziczek przy kierownicy - Trzymaj sie maleńka.
Zivą szarpnęło i na chwilę zaparło dech w piersi. Pędzili przez ulicę z zawrotną prędkością, daleko w tyle pozostawiając gangsterów. Gdy ujechali dostatecznie daleko, DiAngelo zwolnił i spojrzał się na nią.
- Za dwadzieścia minut będziemy na miejscu. Twojego partnera przewieziono do prywatnego szpitala. BOPE zajmie sie resztą gangu Morrisa - tłumaczył uśmiechając się jakby nigdy nic.
- Dlaczego z nim pracujesz? - zapytała nagle Ziva. Była ciekawa, dlaczego ludzie zgadzają się dobrowolnie współpracować z takim potworem jakim był Shardiff.
- Jak widzisz, Zivo, ryzyko to moje drugie imię - odparł wzruszając ramionami.
- Wiesz, co to za człowiek? - ponownie zapytała. Nie mogła wciąż uwierzyć w to, że DiAngelo tak swobodnie o nim mówił.
- Tak - odparł spoglądając na nią - Jest wyzwaniem, niebezpieczeństwem ale właśnie dlatego z nim współpracuję. Jestem jego kurierem - odparł szczerze.
- Jak długo? - zadała kolejne pytanie.
- Wiem, że miałaś z nim nieprzyjemne doświadczenia w Mossadzie, ale Zivo, ten człowiek to kameleon. Bezwzględny zabójca Shardiff o złożonej osobowości, ale musisz poznać też tego drugiego by dobrze go ocenić -odparł lekko wymijająco.

- A ty dobrze go poznałeś? - zapytała z nutą ironii. Wtedy machnął jej sygnetem przed oczami. Ziva widywała podobne sygnety u szpiegów i tajnych agentów. I wcale nie należały do grupy sygnetów małżeńskich.
- Jesteśmy jak stare zgryźliwe małżeństwo po przejściach - zaśmiał się - W przeciągu siedmiu lat aż za dobrze - odparł spoglądając na nią zielonymi oczyma. W tej chwili był poważny, jakby chciał by jego zachowanie potwierdziło jego słowa - Nie czekaj.
Ziva spojrzała sie na niego zaskoczona.
- Obaj z Shardiffem uważamy, że nie powinnaś czekać i mu powiedzieć to co czujesz. Życie jest zbyt krótkie. Chwytaj szczęście jeśli możesz - tym razem nie patrzył na nią a w lusterka. Gdy nie odpowiedziała pojawił się na jego twarzy łobuzerski uśmiech.
- No chyba, ze masz ochotę na romans ze mną - rzucił, wywołując lekki uśmiech na twarzy Zivy.
- Ostry seks bez trzymanki - rzuciła Ziva z przekąsem. Dopiero teraz zorientowała się, że wjechali na teren prywatny. Kilka metrów dalej zatrzymali sie na podjeździe.
- Prywatna klinika doktora Watsona, nawet nie pytaj - powiedział wysiadając z samochodu. Ziva uczyniła to samo i znieruchomiała, gdy po schodach prowadzących do budynku schodził nonszalancko Shardiff, jak zwykle ubrany na czarno i z charakterystycznymi okularami przysłaniającymi połowę jego twarzy. Nie wyglądał tak jak ostatnim razem go widziała w siedzibie NCIS. Teraz miał krótsze włosy i kilkudniowy zarost. Na przegubie spoczywał podobny zegarek do takiego jaki nosił DiAngelo, tyle że czarny. Mężczyzna trzymał w ręce róże o białych płatkach, których końcówki były czerwone. Rzucił kwiat w stronę Zivy, a gdy agentka go złapała powiedział z nikłym uśmiechem na twarzy.
- Nie ma za co Zivo - po czym klepnął dłonią w dach samochodu - Ruszamy - rzucił wsiadając i pozostawiając lekko oszołomioną Zivę.
- Shalom - krzyknęła za nimi po chwili, gdy samochód ruszył z piskiem opon. Gdy zniknął jej za bramą weszła do budynku a następnie do pokoju, w którym spał Tony. Zdecydowana w pełni tego, co zamierza zrobić, podeszła i po prostu wślizgnęła się na łóżko obok DiNozzo.

 - A zasa... – mruknął Tony, lecz uciszyła go pocałunkiem, tak iż mruknął tylko. Chyba jednak będą mieli dług wdzięczności u Shardiffa i DiAngelo.
   

Zdrada - epilog

A/N: no, kończymy :P Mam nadzieje, że to co miała być ostre było wystarczająco ostre dla Was :) Teraz idziemy z Shardiffem napisać dla Was Zivowy fik :) Zatem miłego czytania :)


**Chandni**

Anthony DiNozzo nie spodziewał się tego. Najpierw omal nie został uduszony – chociaż bardzo się starała – przez szaloną laborantkę-gotkę, z dwoma wesoło skaczącymi kucykami, tatuażami i czarnymi paznokciami.

Kiedy tylko przekroczył próg laboratorium z rozbawieniem patrzył jak Gotka grozi palcem Gibbs’owi.

 - Jak ty się nim zajmujesz, Gibbs? Prosiłam, tak pięknie prosiłam byś się zaopiekował naszym dzieckiem – jej kocie oczy były przymrużone gniewnie a palec niebezpiecznie celował prosto w agenta.

 - Abby – westchnął bezradnie Gibbs, co zaskoczyło detektywa. Nie spodziewał się by ktoś mógł się tak odnosić do tego gruboskórnego mężczyzny i wyjść z tego bez szwanku.

 - Moje biedniątko, Abby teraz się tobą zajmie i będzie dobrze – powiedziawszy to podeszła do niego i starając się jak najdelikatniej, przytuliła go – Zaopiekujemy się teraz tobą – szepnęła mu stanowczo do ucha, po czym wypuściła z uścisku.

 - A ty się masz nim zająć należycie. Zaprowadziłeś go na górę? – dalej celowała palcem w Gibbsa.

 - Abs jeszcze nie... – zaczął lecz wpadła mu w słowo.

 - GIBBS! – krzyknęła Gotka przytupując butem na platformie. Tony tylko stał z głupia miną i się zastanawiał jak ona może się poprószać w takich butach.

 - Idziemy – westchnął Gibbs wiedząc, że Abby potrzebuje czasu. Była na niego zła, oj, była. Abby jeszcze raz przytuliła DiNozz’a.

 - Tata Gibbs się zaopiekuje tobą – szepnęła mu do ucha po czym klepnęła w tyłek – Mrrrrau!

Zaraz jak opuścili laboratorium wsiedli do windy. Tony miał napisać swoje zeznania.

 - Będą wystarczające by wsadzić Fuertez’a? – zapytał.

 - A masz jakieś wątpliwości, bo ja nie – odparł Gibbs po czym wcisnął przycisk stopu. Niebieskie światła się zaświeciły a widna zatrzymała się – Co zamierzasz? – zapytał nagle. Stanął na wprost detektywa i spojrzał mu prosto w oczy.

 - Z czym? – zapytał nie rozumiejąc.

 - Praca – odparł lekko Gibbs.

Tony przygryzł nerwowo wargę. Danny go zdradził, ale to nie oznaczało, że reszta wydziału...

Jednak minęły standardowe dwa lata i chyba przydałoby się zmienić otoczenie. Po wszystkich przejściach to byłaby dobra opcja.

 - Nie myślałam nad tym – Tony wzruszył zdrowym ramieniem. Był szczery z Gibbs’em. Wtedy winda powoli znów ruszyła, a kiedy się zatrzymała i wysiedli, Gibbs zaczął ich gdzieś prowadzić. Tony’emu jednak zdołał się rzucić w oczy ten rażący kolor pomarańczy na jaki zabarwione były ściany.

 - Ten pomarańcz jest beznadziejny – rzucił do Gibbsa, lekko się uśmiechając.

 - Daje ci dwa miesiące – zapowiedział Gibbs.

 - Na, co?

 - Na pozbieranie się. Będziesz mieszkał pod moim dachem. Po części jestem winien tego, przez co musiałeś przejść i pomogę ci się z tym uporać – tłumaczył dalej. DiNozzo zmarszczył brwi, a wtem Gibbs pacnął go w tył głowy. Obaj momentalnie się zatrzymali.

 - Czy ty właśnie mnie nie... – zaczął Tony, lecz Gibbs mu przeszkodził.

 - Zasada numer pięć: „Nie marnuj tego co dobre”, a ty jesteś dobry.

Detektyw podrapał się po głowie. Wtedy Gibbs powtórzył ten sam gest, który czynił kilkakrotnie gdy Tony był przetrzymywany, i poklepał go w podbródek a potem wskazał drzwi z detektywem. DiNozzo obrócił się i ujrzał drzwi z napisem: „Dział kadr”.

 - Skąd pewność, że zechcę z tobą pracować? – zapytał Tony. Nie chciał litości tego człowieka. Poradzi sobie sam, jak zawsze zresztą. Posłał gniewne spojrzenie w stronę Gibbs’a i miał cos powiedzieć, gdy agent – jak zwykle – wyprzedził go.

 - Lubisz wyzwania, wiec udowodnij jak dobry jesteś – Gibbs posłał mu swój półuśmiech Mona Lisy i zaczął kierować się w stronę części biurowej – Jak skończysz czekam na ciebie w przestrzeni biurowej.

 - Jesteś przebiegły, co Gibbs? – krzyknął za nim z lekkim uśmieszkiem. Mężczyzna tylko machnął ręką. Tony wziął głęboki oddech.

 Dostał nową szansę by zacząć wszystko od nowa. I wykorzysta tę szansę w każdym calu. Chociaż miał wiele obaw, to jednak postanowił dać szansę Gibbs'owi i Abby, którą już zdołał polubić. A poza tym zawsze można potem odejść, chociaż wątpił by Gibbs mu na to pozwolił łatwo. 

Cóż... przekona się.

Ale już mógł usłyszeć tytuł: Agent Specjalny Anthony DiNozzo.

Całkiem, całkiem, pomyślał i z uśmiechem, godnym reklamowania pasty do zębów, na twarzy wszedł do pomieszczenia.  

Zdrada - rozdział 5

A/N: Przez te burze to ciężko było ale... w końcu jest :) Proszę nie mordować Gibbsa - zaraz zostanie wytłumaczony :) No i chyba zostanie nam teraz tylko jeden rozdział do napisania. Ufffa... ;)
Miłego czytania.


**Chandni**

Spędził dwa kolejne dni w szpitalu. Na szczęście kulę, a raczej jej odłamek, udało się wyciągnąć bez zbędnym komplikacji ku jego i lekarzy euforii. Chociaż nie życzył sobie wizyt agenta Gibbsa, o czym poinformował personel szpitalny, to i tak wiedział, że mężczyzna waruje niczym buldog pod jego drzwiami. A rankami budził się i wyczuwał w pokoju lekki zapach kawy, świadczący o tym iż niedawno odwiedził go Gibbs, chociaż detektyw sobie tego nie życzył. 

Trzeciego dnia został wreszcie wypisany ze szpitala. Dostał plik papierów zawierających dokumentację szpitalną, recepty i listę przykazów i nakazów, co mu wolno było a czego nie. Był zaskoczony, gdy pielęgniarka przyniosła mu ubrania. Jego stare zostały wyrzucone i zastanawiał się jak wydostanie się ze szpitala. Nie było nikogo, kto mógłby przywieźć mu rzeczy. Nie dość, że dostał ciuchy to jeszcze przybory toaletowe, by mógł się ogarnąć przed udaniem się na lotnisko. Nie chciał zbyt długo zostawać w tym miejscu. Jak się okazało samolot był już dawno zabukowany. Tony podpisał się pod ostatnimi papierami. Najwyraźniej ktoś o wszystko zadbał z doskonała precyzją. I DiNozzo przypuszczał iż wie kto za tym wszystkim stał, ponieważ w tej chwili dzierżył w zdrowej ręce granatowy plecak z naszywką NCIS.

Zatem nie zdziwił go wcale widok mężczyzny stojącego na podjeździe dla karetek i opierającego się o wypożyczonego czarnego SUV’a.

 - Jesteś upierdliwy – rzucił Tony wsiadając do samochodu.

 - Nie nowość – odarł Gibbs ruszając przed siebie.

Tony postanowił nie ułatwiać agentowi zadania. Pozwolił się podwieźć na lotnisko. Czego się nie spodziewał to tego, że agent również wsiadł do samolotu i zajął miejsce obok niego.

 - To samolot do Waszyngtonu – zauważył Tony odczytując z biletu jego miejsce docelowe.

 - Musisz złożyć zeznanie – odparł mimochodem Gibbs usadawiając się wygodnie i zamykając oczy, jakby szedł spać. Tony miał już mu coś warknąć, ale stwierdził, że nie ma sensu. Kiedy będą w DC rozprawi się z tym draniem, obiecał siebie.

***

Z lotniska odebrał ich agent FBI Tobias Fornell i pojechali prosto do domu Gibbs’a, co było kolejnym zaskoczeniem dla detektywa. Gdy tylko weszli do domu Tony miał wrażenie, że w tych pomieszczeniach czas się zatrzymał. Od razu mógł odgadnąć, że nic się tu od lat nie zmieniło. Gibbs wskazał im dłonią kanapę, podczas gdy on rozmawiał z kimś bardzo nadpobudliwym przez telefon.

 - Dałeś mu dojść do słowa? – zapytał nagle Fornell.

 - Ja? Przez cztery pieprzone dni nie kiwnęliście palcem – Tony starał się nie podnosić głosu. Lekarze kazali mu się nie denerwować ale jak on mógł pozostać spokojny w takich warunkach.

 - Robiliśmy co w naszej mocy i, nim mi przerwiesz, wiedz, że Fuertez długo był nietykalny przez miejscowy rząd – zaczął wyjaśniać agent FBI.

 - Znaczy, że przekupił policję i sądy w Meksyku? – zgadł DiNozzo opierając ciężko głowę o rękę.

 - Niestety. Wiedzieliśmy, że musimy wysłać kogoś pod przykrywką by dorwać Fuerteza i Kojotów a potem odzyskać sierżanta Wilsona. W trakcie akcji dowiedzieliśmy się, że narkotykowi z Baltimore też chcą dorwać Fuerteza. Mogliśmy was powstrzymać ale...

 - Gibbs wiedział, że Danny jest brudny – dokończył tony, czując się jeszcze gorzej – Gdybyście nas powstrzymali Danny dałby im znać, że macie kogoś w środku.  

Rzeczywiście sytuacja niekorzystna i patowa.

 - Gibbs dokładnie przestudiował twoje akta i doszedł do wniosku, że cokolwiek się stanie jesteś wystarczająco silny – w głosie Fornella wyczuł nutę dezaprobaty.

 - Wydedukował to z moich akt? – zdziwił się tony.

 - Jak go poznasz bliżej to zrozumiesz. Dla mnie czasami również jest enigmą – westchnął agent.

 - Co z sierżantem? – zapytał nagle.

 - Kojoci skupili cała swoja uwagę na tobie. Pobili go ale nic więcej – odparł Fornell – Wiedz, że dzięki tobie mała dziewczynka nie została całkiem sierotą.

 - Dzięki mnie?

 - Nie do wiary, co? – zaśmiał się Fornell – Ale jednak. I jeszcze jedno – agent wstał z fotela i skrzyżował ramiona na piersi – Mieliśmy czekać kilka dni zanim ruszylibyśmy z akcją, ale Jethro po twoim załamaniu kazał nam ją przyśpieszyć – Fornell odczekał chwilę aż wiadomość dotrze do detektywa po czym dodał -   Dobra, na mnie już czas. Uważaj na siebie i na niego – agent wstał i poklepał detektywa po zdrowym ramieniu.

Tony oklapł na oparcie kanapy uważając na ranny bark. Miał mętlik w głowie. Gibbs był skurwielem, draniem nad draniami ale musiał działać szybko. Wybrał mniejsze zło.

 Przyśpieszył akcje z mojego powodu! Przebiegło mu przez myśl. I cały czas jednak swoja obecnością i tym ledwie widocznym gestem klepnięcie w podbródek dawał mi do zrozumienia bym walczył.

 - Ile ma lat? – zapytał nie otwierając oczu. Po tych kilku dniach w niewoli nauczył się wyczuwać obecność Gibbsa.

 - Siedem – odparł Gibbs, po czym dodał – To był cholernie długi dzień.

 - Rzeczywiście – Tony przytaknął. W rzeczywistości był głodny i zmęczony – Oferujesz gościnę?

 - A jak myślisz? – rzucił Gibbs niosąc dwa talerze z jedzeniem.

 - Skąd? – Tony uniósł brew. Dopiero co przyjechali, wiec jakim sposobem Gibbs zdążył przygotować jedzenie? Chyba, że było ono na wynos.

 - Jutro pojedziemy do NCIS, Abby domaga się spotkania z tobą – przedstawił plan działania na następny dzień.

 - Abby? – detektyw spojrzał na agenta wyczekująco ale nie uzyskał żadnej odpowiedzi.  

Zdrada - rozdział 4

A/N: Viva España! Ok, ok... pisać fik podczas finału, gdy gole się sypią jak z rękawa... ale jest nowy rozdział :) Dla jasności Ianto był odpowiedzialny za partie Tony'ego a Shardiff za... tak, tak zgadłyście ;) Tylko ten-teges... miało bćc inne zakończenie rozdziału ale Shardiff sie dorwał i wiecie no.... Dobra, nie przedłużam :P Miłego czytania ;)



** Chandni**

- Ty skurwielu! – po pokoju szpitalnym rozległ się ostry głos, pełen frustracji, gniewu, zdrady. W pomieszczeniu było dwóch mężczyzn. Jeden – młodszy – leżał na szpitalnym łóżku, podłączony do kroplówki; wciąż blady i z nadal widocznymi cieniami pod oczami. Drugi – starszy – siedział na niewygodnym krześle szpitalnym z charakterystycznym dla siebie kubkiem kawy.

Agent Specjalny Leroy Jethro Gibbs z Kryminalnego Biura Śledczego Marynarki Wojennej – w skrócie NCIS. Tak nazywał się naprawdę Stary Gringo i wcale a wcale nie był byłym komandosem, który podczas nieudanej misji stracił głos, tylko był agentem federalnym działającym pod przykrywką.

Tony DiNozzo, detektyw zdradzony przez własnego partnera, torturowany trzy długie dni przez grupę handlarzy bronią, narkotyków i żywym towarem, który spędził cztery upojne dni przetrzymywany mimo woli w barbarzyńskich warunkach, spędził trzy dni na OIOM’ie z powodu utraty krwi i obrażeń jakich doznał. Dopiero wczoraj późnym wieczorem zaczął odchodzić do siebie, a pełna przytomność odzyskał w środku nocy. Dzisiejszego dnia, zaraz po porannej serii badań został przeniesiony na normalny oddział pourazowy. Jego bark spoczywał na niebieskim temblaku. Kula drasnęła tętnicę i zatrzymała się na kości. Nie było dziury wylotowej, dlatego też detektyw stracił dużo krwi i dwukrotnie miał zapaść – raz w karetce a drugi już na sali operacyjnej.

Było późne popołudnie, gdy przyszedł do niego właśnie Agent Gibbs z wyjaśnieniami, ale nim zdążył to zrobić Tony na niego naskoczył, gdy tylko się wylegitymował.

 - Przez trzy pieprzone dni po prostu patrzyłeś z boku na to wszystko i pozwalałeś im? – zapytał z wyrzutem, patrząc z odrazą na siedzącego mężczyznę – Jak mogłeś?! – zapytał z niedowierzaniem.

 - Takie dostałem zadanie – odparł ze stoickim spokojem agent Gibbs.

 - Dlaczego...? – przy tym pytaniu głos Tony’ego zadrżał.

 - Dlaczego, co?

 - Dlaczego mnie nie zabili tak jak Danny’ego? – wycedził.

 - Twój partner...

- Były – wtrącił szybko Tony.

 - Były partner – poprawił Gibbs i kontynuował – Paplał non-stop o tobie. Jaki to jesteś wyszczekany, niczego się nie boisz, sypiesz żartami, że nic cie nie złamie.

 - Chcieli sprawdzić ile wytrzymam – zgadł bezbłędnie DiNozzo i opadł ciężko na poduszki, z których przed chwilą się podniósł. Gibbs tylko przytaknął potwierdzająco.

 - Byli zaskoczeni, że milczysz i nie błagasz o litość dla siebie. Dopiero kiedy krzywdzili tę dziewczynę... – kontynuował Gibbs, po czym upił łyk kawy.

 - Złamali mnie – szepnął detektyw zamykając oczy.

 - Nie – odparł Gibbs tak naturalnie, jakby to była najoczywistsza oczywistość. Detektyw zaskoczony otworzył oczy i spojrzał kpiąco na agenta.

 - Widziałeś, co oni tam robili? Mi i... tym ludziom? – zapytał czując jak znowu podnosi mu się ciśnienie.

 - Widziałem o wiele więcej niż ci się wydaje i wiem, że nie złamali cie. Uszkodzili, ale nie złamali – stwierdził spokojnie Gibbs utrzymując kontakt wzrokowy z detektywem. Jego spojrzenie było lodowate i ostre, nie znoszące sprzeciwu. Siedział w grafitowej marynarce i czarnych spodniach. Pod spodem miał szarą polówkę. Jego włosy były regulaminowo przystrzyżone, przypominając, że należy do wojskowych. Zarost zupełnie znikł z jego twarzy ukazując w pełnej krasie jego surowe rysy.

 - Dzięki doktorze Watson za szybką diagnozę – rzucił ironicznie.

Zawisła miedzy nimi grobowa i złowieszcza cisza. Ciężkie emocje gęsto wisiały w pomieszczeniu, co wyczuwali biedacy, którzy byli zmuszeni wejść do niego – czyli lekarze i pielęgniarki.

Gibbs wyciągnął zza pazuchy marynarki bladożółtą teczkę i rzucił detektywowi na kolana. Tony od niechcenia ja otworzył i osłupiał widząc swoje akta.

 - Wiedzieliście o nas od samego początku! Sprawdzaliście nas! – krzyknął odrzucając teczkę tak iż trafiła Gibbsa w pierś i spadła na podłogę, rozsypując kartki.

 - Gdybyś się przyjrzał to byś zauważył, że akta zawierają wszystko, dosłownie wszystko o tobie – odparł ze stoickim spokojem Gibbs – Dzieciństwo, szkoły, kartoteka medyczna, praca w policji, nagany i wyróżnienia.

 - Tożeś sobie niezła lekturę wybrał – prychnął Tony czując jak środki przeciwbólowe przestają działać. Właściwie to przestały działać już jakiś czas temu ale on był uparty i prędzej się przekręci niż naciśnie magiczny guziczek i zawoła pielęgniarkę.  

 - Właściwie, co NCIS robiło w Meksyku? – zapytał. Tylko tego drobnego elementu tejże jakże przyjemnej układanki mu brakowało.

 - Kojoci zabili dwóch marynarzy, a następnie porwali jednego. Rozpracowywaliśmy ich od czterech miesięcy ale wiedzieliśmy, że jest potrzebny człowiek wewnątrz – odparł agent zbierając kartki z podłogi i odkładając akta na blat szafki stojącej przy łóżku detektywa.

 - Przeżył? – zapytał nagle Tony wpatrując się w sufit i przygryzając z bólu wargę. Monitor ukazujący wszystkie jego parametry życiowe zaczął mocniej pipkać.

 - DiNozzo? – Gibbs zerwał się na równe nogi i chwycił za przycisk by przywołać pielęgniarkę, gdy zobaczył jak Tony łapie się za bark. Na twarzy detektywa wykwitł grymas silnego bólu, oczy miał mocno zaciśnięte, a na czoło wystąpił pot.

Agent Gibbs gwałtownie został odepchnięty od łóżka pacjenta i praktycznie wyrzucony za drzwi.  

Najwyraźniej część kuli, której lekarze nie byli w stanie podczas operacji wyciągnąć, postanowiła właśnie w tej chwili zacząć się przemieszczać niebezpiecznie w stronę mięśnia sercowego detektywa DiNozzo.