Tiva cz. 6.

A/N: Mam nadzieję, że wyjaśniłam najlepiej jak się dało sytuację, i że zrozumiecie postępowanie Nate'a. Przy okazji nasza Tiva popatrzy jak to jest i może czegoś sie nauczą :) Będzie emocjonalnie. Mam nadzieję, że sie spodoba :) Jak zakończyć? Pierwszy raz pozwolę byście to Wy poddały pomysł na zakończenie :) Alexandretto - Ty pewnie czekasz na Shardiffa i DV oraz pewnie byś się ucieszyła, gdybym opisała 'wyjazd chłopaków' osobno <wink wink>

** Chandni ** 

Ziva i Tony siedzieli na wygodnej kanapie w pięknym, stylowym salonie. Ziva była pod wrażeniem całego domu; był ciepły, przestronny, urządzony ze smakiem, jednocześnie oddawał charakter jego właścicieli. Jednym słowem bardzo przypadł Zivie do gustu i po minie widziała, że Tony’emu również. Susan siedziała skulona w fotelu, z zaczerwienionymi od łez oczyma. Miała na sobie jeansy i męski sweter, który na niej wyglądał jak tunika. Jeśli Ziva miała zgadywać, to zapewne sweter należał do męża Susan. Zivę zakuło to jak bardzo ta dziewczyna potrzebowała swojego ukochanego. W dłoni Susan trzymała kubek z herbatą. Przed Zivą i Tonym, na ławie też stały kubki z napojami. Na tej samej ławie leżało duże zdjęcie ze ślubu Susan i Nathana, gdzie byli w otoczeniu gości weselnych. Siedzieli w milczeniu. Susan dała im właśnie do przeczytania list, który pozostawił jej mąż. Oboje spojrzeli niepewnie na siebie. Ziva bardzo chciała poznać przyczynę nagłego odejścia Nathana. Dlaczego pozostawił ukochaną, która przeżyła tak koszmarny dzień zaledwie kilka godzin wcześniej? I czy faktycznie zostawił?, pomyślała David, bo nie chciała wierzyć, że rzeczywiście mógł to uczynić tak wspaniałej dziewczynie jaką była Susan.

 - Na głos – szepnęła niepewnie Susan, drżącym głosem. Ziva wiedziała, że jeśli oni przeczytają to na głos, to do Susan dotrze, że naprawdę to się dzieje, ze rzeczywiście jej mąż wyjechał, że nie jest to sen.  

Tony skinął głową i zaczął wolno czytać.

Kochanie,

Jak trudno mi jest wyrazić to, co teraz czuję…

Patrzę na ciebie. Tak słodko i spokojnie śpisz, podczas gdy ja nie potrafię znaleźć sobie miejsca. Wiem, że podejmuję decyzję bez ciebie, i że nie tak się umawialiśmy, ale nie potrafiłbym wyjechać gdybym miał to zrobić, kiedy byś nie spała. Próbowałabyś mnie zatrzymać, przemówić do rozsądku… A poza tym, zrezygnowałbym tylko na sam widok łez w twych oczach. Ale muszę… Coś nie dobrego się ze mną dzieje. Wiadomość, że nie możemy… ja nie mogę mieć dziecka… Nagonka IA i DoD na nas i ich podważanie naszej lojalności i sposobu działania oraz chęć poznania listy osób, które należą do Icarusa… Twoje i Zivy porwanie… śmierć Jake’a… zamykam oczy i widzę was przerażone i siedzące z bombą odliczającą czas do eksplozji. Jake’a krzyczącego o pomoc… jego powolną śmierć…

Tony przerwał i spojrzał na obie kobiety. Zivie zaczęły płynąć łzy. Susan znów zaczęła płakać.

 - Czytaj dalej – poprosiła Ziva, ocierając rękawem swetra łzy.

Tony wziął oddech by się uspokoić i kontynuował:

To ponad moje siły… gdzieś, coś we mnie pęka… przecież nie tak dawno ulżyło nam na wieść o śmierci Santhezów. Myślałem, że będzie lepiej, ale tak nie jest. Dajemy rady innym parom jak przetrwać i mówimy, że lepiej jeśli będą razem, ale prawda jest taka, że czasami lepiej, gdy się rozstaną. Bo gorszym grzechem jest ciągniecie ukochanej osoby w dół. I ja mam takie wrażenie, że spadam w dół, dlatego nie chcę ciebie ze sobą ciągnąć. Za bardzo cię kocham i pamiętaj o tym. Bez ciebie jestem rozdarty i niekompletny. Malujesz mój cały świat barwami kolorowymi, ale moja przeszłość… te trzy dni…

Ostatnimi czasy budzę się w nocy i widzę jego żylastą dłoń wyciągniętą ku mnie, chwytającą mnie za gardło… nie mogę oddychać…

Nie wiem dlaczego akurat teraz… Właśnie mija trzy lata od tych fatalnych wydarzeń… Nie chciałem cię denerwować, ale wiem, że znalazłaś tabletki… niestety objawy PTSD wróciły… Nie umiałem ci tego powiedzieć. Czekaliśmy na wyniki badań. Tak bardzo chcemy tego dziecka… naszego dziecka… Bo niestety przeze mnie nie będziemy mogli adoptować. Tamte przejścia, moja praca, wracające PTSD… Tak mi przykro Susan…

Może trzeba było posłuchać wtedy rodziców…

Ale nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. Potrzebuję cię jak powietrza do życia.

Zaraz zamoczę łzami ten kawałek papieru...

Tony przerwał czytać. Ziva widziała jak jego ręce drżą i jak nerwowo mruga powiekami. Położyła dłoń na jego rękach i spojrzała zachęcająco by skończył.

To była również lekcja dla nich, bolesna i bardzo emocjonalna ale Ziva miała nadzieję, że wiele ich nauczy i miała wielką nadzieję, że między Susan a Nathanem się ułoży. Kiedy Nathan wróci weźmie go na porządną rozmowę jako osoba po przejściach z osobą po przejściach. Ułożenie sobie życia po czymś takim nie było łatwym zadaniem. Ale wiedziała, że Nathan da radę. Może i go nie znała ale czuła, że nie należy do ludzi, którzy się łatwo poddają. Zwłaszcza, że był osobą wierzącą. Po prostu upadł i potrzebował się podnieść z tej chwilowej słabości. Ale wiedziała, że taka miłość jak ich przetrwa najcięższe chwile. Była naprawdę piękna. Ziva chciałaby im jakoś pomóc. Przecież już dwa razy Nathan ją uratował. Wiedziała, że uratował Ianto i namówił do powrotu do Seleny i Jasminy. I przede wszystkim robił cholernie ciężką i dobrą robotę dla Icarusa. Ziva zdawała sobie sprawę z tego, że wszystkiego nie wiedzą, ale to czego się dowiedziała jej wystarczyło. Chciała by jej i Tony’ego związek był tak silny. Ziva wiedziała, że dołączyli do tej wielkiej rodziny i wiedziała doskonale, że będzie mogła zawsze, na tych jeszcze do niedawna całkiem obcych ludzi, liczyć bardziej niż na swoją biologiczną rodzinę.

Przecież byli normalnymi ludźmi, agentami federalnymi ale wciąż ludźmi z krwi i kości, którzy mieli swoje uczucia. Uczucia, które często musieli spychać na boczne tory ale jednak wciąż je mieli, chociaż pewnie w wielu wypadkach woleli by ich jednak nie mieć. Mieli też swoje sukcesy i porażki i potrzebowali silnego ramienia by wesprzeć się i iść dalej. Gdyby Tony nie uparł się, że chce zemsty na Salimie pewnie by jej nie uwolniono, bo przecież oni nawet nie wiedzieli, że wciąż żyje. Podobnie było kiedy mściła się za ojca. Cały zespół był za nią i wraz z nią. I to właśnie było najpiękniejsze w ich rodzinie i z tego właśnie powodu nie chciała opuszczać zespołu, ale wiedziała, że nie ważne gdzie pójdzie i zostanie przydzielona oni zawsze pozostaną jej rodziną. Ale jednocześnie bała się takiej sytuacji, która właśnie spotykała Susan i Nathana. Ta bezradność, gdy drugie cierpi i chce na własna rękę sobie poradzić. Ale może właśnie Susan zdawała sobie sprawę z tego, że musi pozwolić mu załatwić swoje sprawy po swojemu. Osobie, która była więziona i poddawana torturom potrzeba samodzielności i nauczenia się ponownego proszenia o pomoc. Sama Ziva znała to doskonale z autopsji, bo sama przez to przeszła. Tyle, ze ona miała blizny na duszy, a Nathan miał i na ciele i na duszy. Został dotkliwiej skrzywdzony w trzy dni niż ona wciągu czterech miesięcy. Ziva doskonale zdawała sobie z tego sprawę, bo widziała niejednokrotnie ofiary Jugodina. Tym bardziej Nathan musi się zmotywować by nie dać tym draniom satysfakcji, że go złamali. To było nie do przyjęcia.   

 - Tony – poprosiła łagodnie Ziva po chwili ciszy. Tony skinął głową, odchrząknął by przeczyścić głos i czytał dalej.

Dobrze, że śpisz, kochanie, bo łatwiej jest mi napisać teraz to wszystko, niż powiedzieć. I dobrze, że śpisz bo gdybyś nie spała i dowiedziała się gdzie zamierzam pojechać, to byś zrobiła użytek z tych kajdanek, które chłopaki któregoś razu zostawili u nas.

Kiedy Tony to przeczytał wszyscy uśmiechnęli się lekko, nawet Susan.

 - Wariat – westchnęła potrząsając głową. Jej wargi drżały w bladym uśmiechu.

 - Dokończę – powiedział Tony, przyglądając się uważnie Susan i Zivie, po czym wrócił do czytania.

Muszę tam pojechać po tę część siebie, która się tam zapodziała. Wiem, to czyste wariactwo, bo nigdy w pełni nie odzyskam siebie. Syriusz i Arthur nie będą zadowoleni, bo nikogo nie uprzedziłem. Jadę sam… a przynajmniej pozwolą mi myśleć, że jadę sam, bo przecież wiesz doskonale jak ten system działa. I chyba to też właśnie mnie męczy. To ciągłe mówienie gdzie i kiedy idę. Tłumaczenie się jak nadopiekuńczym rodzicom, z tą różnicą, że ja nigdy nie musiałem się tłumaczyć ojcu. Nigdy nie musiałem prosić o pozwolenie aż do teraz. Wiem, że to dla bezpieczeństwa ale czuję się jak więzień. Pomyślisz, że myślę tylko o sobie. Myślę o naszej dwójce, o tym co mamy i czym dzielimy się z innymi. Dałaś sobie świetnie radę tam, w tym przeklętym hangarze wraz Zivą. Jestem ogromnie dumny z ciebie, kochanie. Ale jeśli jedno z nas usycha… To cały nasz związek może się rozlecieć jak domek z kart, a tego nie chcę.

Będę powoli kończył, bo niedługo musze jechać na lotnisko.

KOCHAM CIĘ!

I wrócę. Zrobię wszystko by wrócić do ciebie.

Twój na zawsze Nathan.

Ziva spojrzała na list. Na początku pismo było normalne i staranne, jakby ważył każde słowo. Pod koniec listu widać było, że jest mu trudnie pisać, że emocje bardzo nim targały. Ziva wstała, podeszła do Susan i ja przytuliła. Teraz rozumiała. Nathan musiał odnaleźć spokój duszy.

 - Będzie dobrze – zapewniła ją – Dałyśmy wczoraj radę to i przez to pomożemy wam przejść – dodała stanowczo.

 - Susan, czy wiesz, gdzie Nathan pojechał? – zapytał nagle Tony, który odłożył list i wziął do ręki zdjęcie.

 - Zapewne do Damaszku – odpowiedziała ocierając łzy – I jeśli mam zgadywać to zapewne pojedzie najpierw do Jerozolimy – dodała.

 - Chce zmierzyć się ze starymi demonami – odgadła Ziva, wstając i biorąc album z komody – Mogę? – zapytała. Susan tylko skinęła głową.

 - I kto jest z nim? – Tony zadał to pytanie, które i chodziło po głowie Zivie. Martwiła się, że mężczyzna pojechał tam sam, a raczej z ludźmi, którzy byli jego cieniami, a którzy mogli nic o nim nie wiedzieć. Nathan teraz potrzebował osoby z przeszłością, która mogłaby go doskonale zrozumieć, i która jednocześnie znała go w pewnym stopniu.

 - Jake była wam bliski? – zapytała Ziva, siadając z powrotem obok Tony’ego, z albumem w ręce i otwierając go.

 - Jake była jak starszy brat dla Nathana. Znali się dziesieć lat – odparła Susan. Podeszła do nich i usiadła na poręczy kanapy, ręką wskazała zdjęcia, które przedstawiało Jake’a i Nathana z początków ich znajomości.

 - Dyrektor Whitening – Tony zauważył na kolejnym zdjęciu wicedyrektora z Nathanem, Jeake’em i kilkoma innymi osobami.

 - Nate jest jedynakiem ale dla tych kolesi jest jak mały upierdliwy brat, dla którego skoczą w ogień – wyznała Susan, lekko się uśmiechając.

 - Obcy ludzie staja się nam często bliżsi niż własna rodzina – przyznała Ziva i ścisnęła Tony’ego za rękę.

 - Dawałam ci rady a teraz widzisz jak to wygląda… - zakpiła Susan – Ale od goryczy nie uciekniemy w życiu.

 - I bez łez i bólu – dodał Tony.

 - Myśleliście nad tym czy chcecie ślubu? – zapytała nagle Susan.

 - Najpierw chyba zmierzymy się z byciem rodzicami – westchnęła Ziva, lekko się uśmiechając i spoglądając na DiNozzo.

 - Jeśli nie umiecie rozmawiać to piszcie listy. Taki jak ten – poradziła Susan – A przede wszystkim okazujcie sobie uczucia.

 - Taki jest plan – zapewnił Tony.

 - Zostaniecie na obiad? – zapytała Susan, a Ziva i Tony od razu się zgodzili. Wiedzieli, że dziewczyna nie chce zostawać sama w pustym domu.

Nagle telefon Zivy zaczął dzwonić i kiedy spojrzała na wyświetlacz od razu posłała spojrzenie Susan i Tony’emu, a następnie szybko odebrała.

 - Ianto? – rzuciła do słuchawki, kiedy tylko szybko przełączyła na głośnomówiący.

 - Zapewne jesteś u Susan – odezwał sie szorstkim głosem. W tle było słychać ruch uliczny i klaksony.

 - Są u mnie – odparła Susan – Jesteś na głośnomówiącym. Ianto…

 - Whitening podejrzewał taką sytuację i prosił bym się tym zajął. Mam go cały czas na oku – zapewnił i jednocześnie wyjaśnił.

 - Wie, że z nim jesteś? – zapytała Ziva.

 - Jak najbardziej – powiedział sarkastycznie Ianto, a Ziva mogła sobie wyobrazić jak na jego twarzy wykwita ten jego nikły diaboliczny uśmieszek – Powiedziałem, że gówno mnie obchodzi jego zdanie, ale jest skazany na moje towarzystwo. Wie, że lepiej mnie nie denerwować. A poza tym leci w moje rejony i będzie potrzebował wsparcia osoby po przejściach. Kogoś kto będzie tunelem łączącym jego przeszłość z teraźniejszością – wyjaśnił, a następnie dodał – Susan, przywiozę ci go z powrotem, nie obiecuje w jakim stanie jeśli zacznie stawiać opór… - Ziva czuła, że Ianto próbował rozładować atmosferę. Cieszyła się, że to właśnie on był tam z Nathanem i widziała, że Susan jakby również odetchnęła z ulgą.

 - Uważajcie na siebie -  poprosiła Susan.

 - O nic się nie martw, za kilka dni wrócimy – z tymi słowami Ianto rozłączył się.

 - Jestem głodny, a wy? – odezwał się nagle Tony.

 - Ten to jak zwykle głodny – westchnęła Ziva i rozłożyła bezradnie ręce.

 - Tylko jakim sposobem DoD i IA pozwoliły mu wyjechać, podczas gdy oni prowadzą nagonkę? – zdziwił się nagle Tony, który podążał za kobietami do kuchni.

W drzwiach stanął wicedyrektor Whitening.

 - Na to mogę udzielić prostej odpowiedzi – oznajmił i przesunął się robiąc miejsce dla nowych gości. Za jego plecami był dyrektor Vance, Gibbs, Abby, Tim, Charlisle, Samantha i Ash – Przyprowadziłem nowych członków rodziny – oznajmił, podchodząc i mocno przytulając Susan.